Een psycholoog is een persoon met een ongewone bestemming. Dit beroep is moeilijk te correleren met anderen die er dichtbij staan. Zelfs met zulke mensen, waar hulp aan mensen - artsen, leraren, ook op de voorgrond staat. Een psycholoog moet tot in het diepste van iemands persoonlijkheid doordringen, als hij hem oprecht wil helpen, om de meest subtiele nuances van motivatie te begrijpen. Wat is er nog meer bijzonder aan dit beroep?
Laten we eens kijken of iedereen geïnteresseerd is in de oorsprong van gedrag, verborgen en niet altijd gerealiseerd voor de persoon zelf motivatie voor acties? Natuurlijk niet. Deze interesse is zeer specifiek en komt niet vaak voor. En dit suggereert dat niet iedereen een psycholoog kan en moet zijn. Meestal manifesteert deze interesse, die zo noodzakelijk is voor dit beroep, zich vanaf de kindertijd. Het is nauwelijks mogelijk om het kunstmatig te implanteren.
Heeft iedereen een verlangen om anderen te helpen, is hij geïnteresseerd in het leven van de ander om ten goede te veranderen? Nogmaals, nee. Iedereen heeft zijn eigen doelen, zijn eigen focus. De wens om een ander te helpen, die zo noodzakelijk is in het beroep van psycholoog, impliceert het geven van iemands kracht en persoonlijke middelen. Niet iedereen kan het betalen.
Laten we onszelf een vraag stellen: komt het verlangen om anderen te helpen naar voren als een resultaat van eigen inspanningen of verschijnt het in het proces van het leven, door verschillende ervaringen te beleven die zich voordoen bij een persoon? Deze vraag is niet eenvoudig te beantwoorden. Het verschijnen of ontbreken van dit verlangen wordt beïnvloed door zowel de externe omstandigheden van het leven als familietradities, iemands eigen zoektocht, de dichtstbijzijnde omgeving, enz. Het is echter nauwelijks denkbaar dat een persoon die geen verlangen heeft om andere mensen te helpen, hem ijverig zal cultiveren. Waarvoor? Heb je zulke mensen ontmoet? Zal zo iemand iets doen dat hem interesseert en tegemoet komen aan de reeds gevormde interesses en verlangens? Veel vaker wordt het levenspad van een persoon gevormd onder invloed van een verlangen om anderen te helpen en leidt het uiteindelijk naar het werkterrein waar hij zijn ambities kan realiseren.
Tot nu toe blijkt dat het beroep van psycholoog meer een roeping is dan een beroep in zijn traditionele opvatting - als het vermogen om een bepaald type activiteit kwalitatief uit te voeren. Maar laten we eens kijken of dit echt zo is.
Naast de noodzakelijke persoonlijke kwaliteiten als interesse in de diepten van de menselijke psyche en de wens om andere mensen te helpen, is het in het beroep van psycholoog noodzakelijk om het vermogen en de middelen te hebben om deze kwaliteiten te realiseren. Anders krijgen we een geïnteresseerde, vriendelijke, medelevende, maar volledig hulpeloze, machteloze en niet in staat om iets te veranderen. En natuurlijk, als hij de volledige diepte van menselijk lijden begrijpt, maar niets kan doen, zal zo'n specialist zijn ontoereikendheid en nutteloosheid voelen. Deze situatie kan leiden tot emotionele burn-out en vormt een groot gevaar voor iemand die een dergelijk beroep heeft gekozen.
En hier begint kwaliteit als professionaliteit juist een rol te spelen bij het begrijpen van het vermogen om hun activiteiten duidelijk, efficiënt en effectief uit te voeren, hulp te bieden.
In tegenstelling tot de eerdere kwaliteiten die we overwegen, kan professionaliteit alleen worden gecultiveerd door onze eigen arbeid. Hij komt met ervaring, door training, praktisch werken met mensen, zichzelf overwinnend. En dit is waar onze bewuste inspanningen het belangrijkst zijn. Professionaliteit is lange tijd gesmeed, met constante inspanningen en streven, maar vanaf een bepaald moment blijkt het een van de meest waardevolle instrumenten van de persoonlijkheid van een psycholoog te zijn.
Het blijkt dus dat een psycholoog eerder geen roeping of beroep is, maar een harmonieuze versmelting van roeping en beroep tegelijk. En hoe deze legering zal zijn, hangt alleen af van een bepaalde persoon.
