Een van de meest zenuwslopende communicatiegewoonten wordt traditioneel beschouwd als de neiging om te weinig te zeggen. Dit geldt voor letterlijk alle soorten interpersoonlijke communicatie, maar deze gewoonte wordt vooral problematisch in romantische relaties.
Waarom stoppen mensen niet met praten?
In principe is er niets crimineel aan het understatement zelf, omdat zelfs de naaste mensen in de regel hun eigen redenen hebben om deze of gene informatie niet te delen. Een ander ding is dat wanneer een normaal verlangen om geen geheim te vertellen zich ontwikkelt tot een pijnlijke neiging tot onafgemaakte zinnen, dit een serieus probleem kan worden.
Een van de belangrijkste redenen voor weglatingen is een banale angst om je ware emoties en ervaringen te onthullen. Deze angst moet niet worden verward met verlegenheid, omdat een verlegen persoon zijn woorden gewoon niet belangrijk genoeg vindt voor de aandacht van de gesprekspartner, terwijl een amateur die niet klaar is, meestal onbewust zijn tegenhanger verdenkt te proberen een bepaald voordeel te behalen.
In sommige gevallen zeggen mensen iets niet omdat ze niets te zeggen hebben. Het gaat daarbij vooral om mannen met hun rechtlijnige denken, maar soms vermijdt de eerlijke seks ook het beantwoorden van vragen. Vrouwen doen het echter vaak om andere redenen: om intriges te behouden en een mysterieus beeld te creëren.
Understatement kan een effectieve polemische techniek zijn om het beantwoorden van een moeilijke of onaangename vraag te vermijden. In plaats van te antwoorden, zorgt de ellips ervoor dat de gesprekspartner aannames doet, gissingen doet, dat wil zeggen dat hij in feite benadeeld wordt. Natuurlijk werkt zo'n techniek niet altijd, bovendien werkt het niet om voor altijd directe vragen te vermijden, en vroeg of laat zul je toch "je kaarten moeten laten zien".
maar aan de andere kant
Volledige openheid en directheid kan niet minder onaangenaam zijn dan de liefde voor toespelingen, omdat de stroom van oprechtheid door veel mensen wordt ervaren als agressieve druk op de gesprekspartner. Er wordt impliciet gesuggereerd dat een oprecht en open persoon kan rekenen op dezelfde eerlijkheid en directheid van zijn tegenhanger, maar niet iedereen is daar klaar voor.
Als de communicatiegewoonten van uw partner u op de een of andere manier vervelend lijken, kunt u het beter zonder het understatement doen, aangezien de relatie grotendeels gebaseerd is op communicatie. In veel gevallen kan een openhartig gesprek helpen, zo niet een partner verlossen van de gewoonte van terughoudendheid, dan tenminste de redenen voor deze neiging begrijpen. Understatement leidt vaak tot achterdocht en angst, hoewel de redenen in sommige gevallen kunnen worden veroorzaakt door volkomen onschuldige dingen, zoals de eigenaardigheden van de opvoeding.
