We merken altijd de tekortkomingen van anderen op, en die van ons bijna nooit. De dagelijkse drukte, het leven van alledag en onbemind werk maken ons leven tot slavernij. Maar is het echt zo of zijn het gewoon onze vooroordelen? Maar iedereen kan deze vraag voor zichzelf beantwoorden. In dit artikel wil ik mijn ervaring delen over hoe je je leven gelukkiger kunt maken.
Hoe graag we moeilijkheden ook zouden willen omzeilen, ze zijn onvermijdelijk. En dit is een feit waar je gewoon mee in het reine moet komen. Het gaat hier immers niet om wat ze zijn, maar hoe we ze behandelen. Er schieten me meteen twee zeer bekende labels te binnen, die we vroeger met iedereen ophingen: "optimist" en "pessimist". Zonder in te gaan op de details van deze termen, wil ik zeggen dat je houding ten opzichte van de wereld in de eerste plaats de innerlijke toestand van je ziel is. Onze omgeving speelt hierin een belangrijke rol. En de basis wordt van kinds af aan gelegd.
De gemakkelijkste manier is om iemand de schuld te geven van je problemen. Zo rechtvaardigen we onszelf en lijkt het gemakkelijker om te leven. Alleen het probleem wordt niet opgelost, maar nestelt zich ergens diep in ons. Maar als je in meer detail kijkt, kun je begrijpen dat het probleem slechts een samenloop van omstandigheden is, hoewel niet de meest plezierige, maar in de meeste gevallen buiten onze controle.
Er is een prachtige Japanse wijsheid over dit onderwerp: "Als een probleem kan worden opgelost, hoef je je er geen zorgen over te maken; als het niet kan worden opgelost, heeft het geen zin om je er zorgen over te maken." In de regel is bijna iedereen het eens met deze stelling, slechts enkelen gebruiken het in de praktijk. Daarom is de eerste regel voor een gelukkig persoon om te leren hoe je verschillende omstandigheden in je leven rustig kunt accepteren. Natuurlijk kun je niet zonder emoties. En over het algemeen lijkt het voor 70% van de mensen onrealistisch. Maar dit is niets meer dan een excuus voor onszelf. Iedereen heeft gewoon een andere tijd nodig om zelfbeheersing te leren.
Ons tweede probleem heeft te maken met kudde-instinct. Omdat we in een samenleving leven, proberen we "zoals iedereen" te zijn. Het is naar onze mening erg handig en veilig. Maar is het echt zo? Ik denk het niet. Ieder mens is immers een individu. Het is gewoon zo dat we gewend zijn om vanaf de geboorte in het systeem te leven, volgens de lang gevestigde fundamenten van het leven. Omdat we verder gaan dan het kader, stuiten we allereerst op kritiek. En we ervaren het als iets verschrikkelijks. We laten ons niet meer zien, gaan naar de droom, keren terug naar het gebruikelijke. En ook hier hangt veel af van onze omgeving. Want wat voor omgeving, dat is het kader. Je kunt niet bang zijn voor kritiek en onbegrip van de kant van de samenleving. We leven ons leven en schrijven onze geschiedenis. Daarom is de tweede regel van een gelukkig persoon om te leren luisteren naar wat je wordt verteld, om conclusies te trekken, maar niet afhankelijk te zijn van de mening van iemand anders.
Ieder mens is tot veel in staat. Soms kunnen we ons niet voorstellen hoe grenzeloos onze mogelijkheden kunnen zijn. Daarom moet je stoppen jezelf te rechtvaardigen, leren je emoties te beheersen en niet bang zijn om uit de massa te stappen.
