In feite zijn er maar weinig mensen in de wereld die aan de dood denken. De meeste van deze gedachten zijn beangstigend en deprimerend. En ze brengen zeker geen vreugde. Het probleem kan echter niet worden opgelost door eindeloze verplaatsing uit het bewustzijn. Vroeg of laat wordt elke persoon gedwongen om voor zichzelf te begrijpen hoe hij met de dood moet omgaan.
instructies:
Stap 1
In de praktijk van psychotherapeuten is de vraag heel gebruikelijk: "Als je wist hoe lang je nog te leven hebt, hoeveel zou je leven daarna veranderen?" Soms is het anders geformuleerd, strakker: “Stel je voor dat je nog een paar dagen te leven hebt. Wat zou je doen in de toegewezen tijd?" Dergelijke vragen zijn op het eerste gezicht verrassend. En een onvoorbereid persoon kan zelfs geschokt zijn. Ze hebben echter betrekking op die vragen waarop geen juiste antwoorden zijn. Om precies te zijn, elk antwoord op zo'n vraag is correct en heeft bestaansrecht. Maar vaker wel dan niet, is de eerste invloed die hij uitoefent op een persoon die nadenkt over hoe zich te verhouden tot de dood een verhelderend effect na voldoende diepe en serieuze reflectie.
Stap 2
Het tweede effect van zo'n vraag is dat een persoon begint na te denken over de zin van het leven. Iemand analyseert de zin van het individuele bestaan, iemand denkt meteen globaal, nadenkend over het lot van de hele mensheid. Het is niet verwonderlijk dat de vraag naar de zin van het leven zo nauw verbonden is met de vraag hoe we ons tot de dood moeten verhouden. Alle mensen zijn op zoek naar deze betekenis. Sommige psychotherapeuten geloven zelfs dat deze zoektocht op zich de zin van het leven is. We kunnen zeggen dat het antwoord op de vraag hoe we ons tot de dood moeten verhouden direct na het bepalen van de zin van het leven duidelijk wordt.
Stap 3
Aan de andere kant, nadat hij de zin van het leven heeft bepaald (en daardoor bepaalde grenzen van het wereldbeeld voor zichzelf heeft vastgesteld), begrijpt een persoon onmiddellijk welke rol hem is toegewezen. En de vraag hoe we ons tot de dood moeten verhouden, is niet langer essentieel. Bovendien is de verscheidenheid aan meningen over deze kwestie en hun impact op het toekomstige leven van iedereen die over dit moeilijke onderwerp denkt, opvallend. Iemand komt, vanwege een aantal alledaagse redenen, tot het inzicht dat mensen - hoewel inderdaad de kroon van de evolutie, alleen intelligente dieren zijn. En dit bepaalt het verdere gedrag van zo iemand en het niveau van zijn spiegelbeeld. Anderen daarentegen realiseren zich dat de hele bestaande wereld geen eiland is dat ergens in de oceaan verloren is gegaan, maar een deel van het grote universum, waarin alles met elkaar verbonden is, waar zijn eigen wetten werken, er diepe bestaansprincipes zijn, en alle zaken hebben hun gevolgen. Daarom is het niet verwonderlijk dat zulke mensen zich dienovereenkomstig met de dood en het leven gaan verhouden.
