Zelfmoordenaars nemen in de regel veel tijd om over hun beslissing na te denken, het tijdstip, de plaats en de methode van zelfmoord te kiezen. Ze plegen ook, zoals ze zeggen, "zelfmoord": schulden afbetalen, een testament schrijven, kleine dingen uitdelen. Na dergelijk gedrag te hebben opgemerkt, moeten familieleden van een mogelijke zelfmoord een psychiater raadplegen.
Psychotherapeutische hulp bij zelfdoding bestaat uit drie fasen: crisisondersteuning, crisisinterventie en hulp bij sociale rehabilitatie.
In de fase van crisisondersteuning is het van het grootste belang dat de psychiater een vertrouwensrelatie met de patiënt opbouwt: er moet naar hem geluisterd worden zonder kritiek of veroordeling. Soms is het voor een suïcidaal persoon voldoende om zich uit te spreken om het gevoel van volledig emotioneel isolement te overwinnen en zo het risico op zelfmoord te verkleinen.
Crisisinterventie omvat het identificeren van de redenen voor het verlies van sociale aanpassing, het activeren of vormgeven van de prikkels van de patiënt om te leven, het gezamenlijk zoeken naar alternatieve manieren om de crisissituatie op te lossen.
Als de psychiater de resultaten van zijn werk opmerkt: de patiënt vertoont de neiging om zijn beslissing te veranderen, moeten deze resultaten worden geconsolideerd door de vaardigheden van sociale aanpassing te herstellen. Hier kan een grote rol worden gespeeld door de patiënt te helpen aan andere mensen die zich in dezelfde situatie bevinden als hijzelf, of zelfs erger. Dit zal de patiënt in staat stellen zijn behoefte te realiseren en zijn leven met een nieuwe betekenis te vullen.
Na de succesvolle afronding van psychotherapie moet de patiënt echter lange tijd in het gezichtsveld van de psychiater blijven om mogelijke terugval te voorkomen.
