Het is algemeen aanvaard dat het leven de liefde in het gezin opslokt: klusjes, kleine kinderen, groundhog day en vuile badjassen. In feite verdwijnt liefde in het gezin wanneer de liefde van de vrouw voor zichzelf verdwijnt.
Een vrouw zonder eigenliefde is een uitgestorven blik, dit is verveling naast haar, dit is een routine en de neergelaten handen van een man.
Als er in een vrouw liefde voor zichzelf is, weet ze zichzelf te waarderen en wil ze voor zichzelf zorgen. Ze wil glimlachen, flirten, iets nieuws proberen en zichzelf verrassen. Ze krijgt er geen genoeg van om zich af te vragen: wat wil ik nu, en wat kan ik hiervoor doen, wie kan mij hierbij helpen? In principe vergeet ze niet om op zijn minst iets te willen in dit leven.
Als een vrouw liefde voor zichzelf heeft, heeft ze liefde voor de hele wereld, voor alle mensen om haar heen. En je kunt het voelen, het wenkt, je wilt deze innerlijke vreugde aanraken. Haar achtergrondwarmte en vreugde worden dat mysterie dat ik wil oplossen: wat is er aan haar dat ik niet heb? Hoe doet ze het? Wat maakt haar zo? Wat als ik dat ook kan? En dit wordt de energie waartoe iedereen om zich heen intuïtief aangetrokken wordt.
Als een vrouw zelfliefde heeft, kan geen enkele vuile kamerjas de realiteit veranderen die ze om zichzelf heen creëert, simpelweg door haar bestaan. Je wilt naast haar zijn, ongeacht wat ze draagt, of ze nu een manicure heeft en welke problemen ze elke dag overwint.
Als een vrouw zelfliefde in zich heeft, maakt het haar niet uit of iemand anders van haar houdt of niet. Ze is al vervuld van liefde en ze heeft genoeg van deze liefde. Maar op de meest paradoxale manier, is het dan dat anderen van haar gaan houden. Waaronder en in de eerste plaats haar eigen man.
De liefde van een vrouw voor zichzelf is een garantie voor de dagelijkse tederheid en zorg van haar man voor haar. Haar glimlach en opgewektheid zijn wat een man haar nog gelukkiger maakt om zelf tevreden te zijn met dit geluk. Elke dag en elke minuut.
