In de moderne samenleving is het gebruikelijk om te denken dat kinderen altijd genegenheid moeten oproepen. Maar sommige mensen voelen zich pas geïrriteerd als ze kinderen zien. Wat zit er achter dergelijke vijandigheid en is het mogelijk om de stand van zaken te veranderen?
In de moderne samenleving lijkt het vreemd om onverschillig te zijn voor andermans kinderen. Hoewel stammengemeenschappen niet veel sympathie tonen voor andermans kinderen en veel dieren agressief gekant zijn tegen andermans nakomelingen, blijven mensen anderen verwijten dat ze geen verwachte genegenheid hebben.
Wanneer volwassene de overhand heeft
Volgens de theorie van de Canadese wetenschapper Eric Berne kan ons 'ik' zich in drie verschillende toestanden bevinden: kind, ouder en volwassene. We kopiëren het gedrag van onze ouders en spelen het scenario van hun leven na, of we gedragen ons zoals we deden in de kindertijd, of we handelen bewust als een volwassen volwassene.
Het is heel goed mogelijk dat achter de afkeer van kinderen de volwassene schuilgaat, die op alle mogelijke manieren zulke manifestaties van het kind als spontaniteit en emotionaliteit in zich houdt. De redenen kunnen verschillend zijn: het ontbreken van een voorbeeld van een zorgzame ouder in de kindertijd, het niet aanmoedigen van de manifestatie van deze eigenschappen in de kindertijd, enz.
Zo staat een persoon, terwijl hij met een kind communiceert, voor een alternatieve keuze: ofwel zich in de staat van het kind storten, een kinderspel aangaan, of in de staat van een volwassene blijven en serieus kijken. Zo iemand kan zich ongemakkelijk voelen bij het ouderschap. Op een onbewust niveau weigert het individu te geven wat hij in zijn jeugd niet heeft gekregen, en is zelfs jaloers op het te verwende kind. En als hij door zijn kinderen kan proberen oude trauma's kwijt te raken en het kind iets te geven dat hij zelf niet had, dan zijn de kinderen van andere mensen slechts een onaangename herinnering aan 'zieke' episodes.
Wees eerst wat toleranter voor jezelf. Bedenk welke activiteiten voor kinderen je leuk zouden vinden, en doe ze. Hoe gek het ook klinkt, deze benadering zal je helpen je innerlijke conflict op te lossen.
Wanneer een persoon bang is om te worden blootgesteld
In de regel zijn kinderen open over hun emoties, terwijl de meeste volwassenen hun ware gevoelens verbergen en hun gedrag ijverig beheersen. Bovendien kunnen ware verlangens soms zelfs voor zichzelf verborgen blijven. Kinderen zijn erg opmerkzaam en kunnen ons zonder ceremonie in verlegenheid brengen door ons bloot te geven. En als we ons kind nog het zwijgen kunnen opleggen, kunnen we dat van een ander niet beïnvloeden. Vandaar het ongemak: wanneer iemand iets wil verbergen, voelt hij onbewust dat het kind dwars door hem heen kijkt en niet zal zwijgen.
Gun jezelf een pauze. Je hoeft je niet "goed" te voelen, emoties zijn je eigen zaak. En als je in je acties verplicht bent om de regels van de samenleving waarin je leeft te gehoorzamen, dan doe je dat in je gevoelens niet. Geef jezelf vrijheid, en je zult niets hebben om bloot te leggen.
Wanneer een persoon zijn onvolmaaktheid beseft
Vaak realiseren we ons, naast de kinderen van andere mensen, ons falen als ouder. We worden defensief uit angst dat de ouder van een ander kind, die zachter of strenger is dan wij, ons zal veroordelen. Daarom zien we de baby van iemand anders als ongemanierd, te luidruchtig en ongehoorzaam.
Als we argumenteren, vertrouwen we op de volgende logica: als het kind van iemand anders zich slecht gedraagt, dan voedt zijn ouder hem slecht op, en voeden wij ons kind op een andere manier op en daarom doen we het goed. En in dit geval dient de afkeer van de kinderen van andere mensen als een indicator van een laag zelfbeeld en de wens om bevestiging te vinden van de juistheid van hun acties.
Maak je geen zorgen meer over het evalueren van je opvoedingsmethode. Er zijn geen ideale ouders, het is jouw taak om je kind alles te geven wat mogelijk is, en vooral liefde en zorg. Begrijp waarom je als ouder zo bang bent voor kritiek en werk die angst weg.
