Het concept van de borderline-staat is gebruikelijk in psychologie, psychotherapie en psychiatrie. Je hoort het vaak op tv of in de film, maar zonder uitleg. Dus wat zit erachter?
Grensconcept
Het conceptuele apparaat van kennisgebieden als psychologie en psychiatrie omvat het concept van een grensstaat. Het is gemeenschappelijk voor deze wetenschappen, omdat het op de grens tussen hen ligt. Vandaar de aanwezigheid in de term van de wortel "grens" (conventioneel).
De psychologie maakt plaats voor de psychiatrie, precies daar waar het begrip afwijking verschijnt. Ze verschillen fundamenteel juist in het feit dat de psychologie zich bezighoudt met de norm en de psychiatrie met pathologie. In de wereld van mensen en hun psyche is echter niet alles zo transparant en wiskundig eenvoudig als in de natuurwetenschappen. Er is geen duidelijke grens tussen een normaal persoon en een psychopaat, daarom is er het concept van een grenstoestand. Ze praten over hem wanneer een persoon en zijn gedrag niet meer helemaal overeenkomen met de norm, maar het is te vroeg om over pathologie te praten. Zo'n persoon balanceert op een dun en kwetsbaar touw van de grens tussen de norm en de afwijking ervan. Een van de duidelijkste tekenen dat een persoon nog steeds normaal is, is zijn besef van de ontoereikendheid van zijn gedrag. Een volledig gestoorde psyche zal de drager niet toestaan zijn fout te beseffen.
In de psychologie, in de sectie karakterologie, is er het concept van een geaccentueerde persoonlijkheid. Het wordt gebruikt om de ernst van het karakter te beoordelen. Ieder normaal mens, als drager van de psyche, heeft een karakter dat is gegroeid op basis van een aangeboren temperament en verworven in het proces van ontwikkeling en opvoeding. Sommige karaktereigenschappen bij verschillende mensen kunnen bijzonder uitgesproken worden. In dit geval praten psychologen over het type accentuering van het karakter van een bepaalde persoon. De accentuering van de persoonlijkheid komt alleen tot uiting in specifieke levenssituaties. Er zijn elf opties voor karakteraccentuering (volgens de theorie van A. E. Lichko).
Is een geaccentueerde persoonlijkheid de norm?
Psychopathie of afwijking begint waar accentuering eindigt. De figuur laat zien hoe de ernst van sommige karaktereigenschappen de stadia van norm en pathologie kan doorlopen. De norm omvat echter een gemiddeld karakter met een afgevlakt profiel en een geaccentueerd karakter met enkele aangescherpte persoonlijkheidskenmerken. Beide zijn volkomen normaal. Trouwens, de meeste opvallende persoonlijkheden waren geaccentueerde persoonlijkheden, en vaak zelfs in een borderline-staat. Alleen de extreme ernst van individuele karaktertrekken, verstoken van bewustzijn en die zich niet manifesteert in individuele situaties, maar in alle sferen van het leven van een persoon, verliest de titel van accentuering en wordt een pathologie, nadat hij door een grenstoestand is gegaan.
