Een mens staat vaak voor een keuze: de waarheid vertellen of liegen. Is een bittere waarheid altijd nodig, of is het in sommige gevallen beter om een zoete leugen te vertellen? De morele keuze wordt altijd door de persoon zelf gemaakt.
Van jongs af aan wordt een persoon geleerd de waarheid te vertellen. Lieg niet - dit is een van de morele regels. Maar de waarheid is niet altijd aangenaam voor een persoon, en in bepaalde gevallen kan het leiden tot tragedie en levensbedreigend worden.
Dus wat is beter: een bittere waarheid of een zoete leugen?
Het is heel moeilijk om deze vraag eenduidig te beantwoorden. Natuurlijk suggereert het antwoord zelf dat de waarheid, wat die ook moge zijn, beter is. Het vermogen om de waarheid te spreken, niet te liegen, niet om iemands morele principes te veranderen - dit is alleen kenmerkend voor een sterk persoon, moreel zuiver. Niet iedereen houdt immers van de waarheid. Vooral als iemands mening in strijd is met algemeen aanvaarde opvattingen, grondslagen.
Hoeveel voorbeelden kent de geschiedenis wanneer mensen hun leven opofferden, maar hun opvattingen niet verraadden. Het is de moeite waard om de beroemde D. Bruno te herinneren, die op de brandstapel stierf omdat hij beweerde dat de aarde rond is, die het aandurfde een theorie te uiten die indruist tegen de canons van de kerk. Van oudsher gingen mensen naar het hakblok voor hun ideeën, voor de waarheid.
En toch moet een persoon de waarheid spreken. Leven naar je geweten is moeilijk, maar tegelijkertijd ook gemakkelijk. Het is niet nodig om te ontwijken, iets uit te vinden dat niet bestaat, aan te passen aan de mening van de gesprekspartner. Een oprecht persoon leeft met een zuiver geweten, valt niet in het net van zijn eigen leugens. Het zijn oprechte mensen die de geschiedenis bepalen, zij zijn de initiatiefnemers van de grootste daden, zij hebben de kleur van elk land, elk volk. Het is geen toeval dat waarachtigheid, zoals psychologen zeggen, een van de eerste plaatsen is van de positieve eigenschappen die mensen benadrukken.
Maar hoe zit het met de leugen?
Ze is tenslotte zo lief, aangenaam, rustgevend. Het lijkt misschien vreemd, maar een leugen heeft bestaansrecht in onze wereld. Het is gewoon noodzakelijk voor mensen die zwak, egoïstisch en onzeker zijn over zichzelf. Ze leven in een illusoire wereld van bedrog.
Ja, de openbaring zal verschrikkelijk zijn, de waarheid zal toch uitkomen, het is onoverwinnelijk, maar voor nu, denken zulke mensen, laat alles hetzelfde blijven. Het is zo fijn als iemand wordt geprezen, bewonderd, bewonderd. Soms begrijpen deze mensen niet eens waar de grens ligt tussen waarheid en leugen. Dit is een echt menselijk ongeluk. Het zal goed zijn als degene die zijn ogen opent toch dichtbij blijkt te zijn, de waarheid laat zien, hoe moeilijk die ook is. En laat het zo vroeg mogelijk gebeuren.
Een leugen is echter soms gewoon noodzakelijk voor een persoon. Hoe zeg je dat hij hopeloos ziek is, dat hij nog maar een klein beetje te leven heeft? Een persoon wordt gekenmerkt door de overtuiging dat hij nog zal leven, soms doet dit geloof echte wonderen - in feite verlengt het iemands leven. En dit, zij het een paar, maar nog steeds dagen, maanden en soms jaren, wanneer een persoon naast dierbaren leeft, mensen die van hem houden.
De keuze tussen waarheid en leugen wordt door ieder zelf gemaakt. Deze keuze laat uiteindelijk zien wat hij is.
