Hoe uw kind begrijpen? Wat als je sommige van zijn eigenschappen niet kunt accepteren? Hoe hiermee om te gaan?
Waarom je je kind moet accepteren.
Vroeg of laat heeft elke ouder een vraag waarom zijn kind zich op de een of andere manier gedraagt. Soms gedraagt een kind (vooral in de adolescentie) zich precies zoals we het niet leuk vinden, en het kan in deze gevallen erg moeilijk zijn om wederzijds begrip te krijgen.
Om deze vragen te beantwoorden, stellen we voor om relaties met kinderen vanuit een acceptatieperspectief te bekijken.
Wat is acceptatie en wat is de waarde ervan in relaties met kinderen?
Acceptatie is zowel een houding als een gedragsstijl. Een andere persoon accepteren zoals hij is, betekent hem waarnemen in al zijn uniekheid en originaliteit, zonder te proberen iets in hem te veranderen dat we niet leuk vinden. Het komt vaak voor dat een bepaalde persoon sympathie in ons wekt, ondanks zijn tekortkomingen. In de regel ontwikkelen we wederzijds begrip met dergelijke mensen.
Maar acceptatie is waarschijnlijker niet eens sympathie, maar een andere persoon toestaan te zijn zoals hij is geschapen. Dit is een erkenning van zijn recht om uniek te zijn, zijn eigen overtuigingen te hebben (anders dan de onze) en hem natuurlijk zijn fouten te laten maken en zijn eigen weg te gaan in het leven.
Ieder mens wil geaccepteerd worden zoals hij is, of het nu een kind of een volwassene is. Dit is echter veel belangrijker voor een kind, omdat zijn wereldbeeld en houding ten opzichte van zichzelf en anderen worden gevormd.
Acceptatie is een van de belangrijkste facetten van communicatie. Heel vaak houden we niet van iets in anderen, en we zijn klaar om ze opnieuw te doen en te veranderen om aan onze verwachtingen te voldoen. De grootste "verleiding" ontstaat in relatie tot onze familieleden en vrienden, en vooral in relatie tot onze kinderen.
Een van de belangrijkste doelen van ouders is om een kind op te voeden, dat wil zeggen, om te veranderen wat er in hem is met wat we nodig achten. En is het altijd wat wij nodig achten, is dat wat een kind eigenlijk nodig heeft om op te groeien, zijn plaats in de samenleving te bepalen en gelukkig te zijn? Voldoen we altijd aan een van de belangrijkste behoeften van het kind - de behoefte aan acceptatie?
Voor ons, beste ouders, rijst altijd de vraag hoe een kind op te voeden (dat wil zeggen, de noodzakelijke gedachten, kwaliteiten en gedragsnormen bij te brengen, hem te veranderen), terwijl hij zijn belangrijkste behoeften erkent. En soms is dat heel moeilijk. Aan de ene kant de liefde en acceptatie van het kind zoals het is en wat het ook doet, en aan de andere kant is er een onveranderlijke taak van opvoeding - hoe dan ook een persoonlijkheid te vormen, maar zodat het een volwaardige lid van de samenleving, correct en adequaat aangepast aan de omgeving en het potentieel ervan.
Om deze situatie te begrijpen, is het noodzakelijk om de belangrijkste eruit te pikken, hoe moeilijk het ook is om het te doen.
Naar onze mening overstijgt het belang van acceptatie het belang van het vormen van de noodzakelijke kwaliteiten en gedragsnormen. Acceptatie is een fundamentele menselijke behoefte, en het bepaalt zelfs niet wat een persoon met bepaalde kwaliteiten kan bereiken, maar het vermogen om verschillende kwaliteiten in zichzelf te veranderen en te ontwikkelen. Immers, als ik in de kindertijd door iemand werd geaccepteerd, heb ik veel meer kansen om mezelf in dit leven te realiseren, ik ben niet zo rigide gehecht aan bepaalde vormen van gedrag.
Laten we een voorbeeld geven. Als ik alleen als een stoer persoon ben opgevoed, zal ik misschien veel succes behalen in het bedrijfsleven, want op dit gebied is compromisloos vaak noodzakelijk. En als ik door iemand wordt geaccepteerd (in al mijn verschijningsvormen), kan ik zowel hard als meegaand zijn, afhankelijk van wat passend is in een bepaalde situatie. Dat wil zeggen, ik heb nog een graad van vrijheid. En dit is erg belangrijk omdat het mijn kansen op succes verder vergroot.
Naar onze mening is het mogelijk om deze twee tegengestelde taken te combineren, die we in het begin natuurlijk voorwaardelijk hebben gedefinieerd als "Adoptie" en "Onderwijs". Of zelfs geen verbinding, maar eerder een verzoening.
Verzoening is mogelijk wanneer het accepteren van een kind meer prioriteit krijgt dan andere taken. Dan ontstaat de meest gunstige situatie, die zorgt voor de ontwikkeling van het kind.
In dit geval fungeren ouders als een tuinman die zorgvuldig voor hun tuin en bloemen zorgt, hun groei in de juiste richting stuurt, gegeven door de natuur, soms zelfs snijdt, waardoor ze hun unieke uniciteit en schoonheid kunnen onthullen. En hier is één ding heel belangrijk. Deze tuinman laat een rozenstruik uitgroeien tot een rozenstruik in plaats van te proberen hem om te zetten in een zwarte bessenstruik. De tuinman behaalt uitstekende resultaten als hij het recht van de rozenstruik om uniek te zijn en zijn natuurlijke ontwikkelingspad te volgen respecteert.
Met deze aanpak wordt het unieke dat het kind in eerste instantie in zich draagt, aangevuld met de inspanningen van de ouders, onthuld en levert dit prachtige resultaten op.
Helaas is dit echter niet altijd het geval. Wat gebeurt er als je een kind verandert en zijn behoefte aan acceptatie negeert? Dat wil zeggen, als het koesteren van de nodige karaktereigenschappen vóór adoptie staat?
In dit geval bevinden we ons onvermijdelijk in een situatie waarin we in het kind beginnen te veranderen wat we persoonlijk niet leuk vinden. Laten we zo'n opvoeding opvoeding noemen vanuit het punt van ontevredenheid, dat wil zeggen, zo'n opvoeding waarvan de bron is wat we leuk of niet leuk vinden in onszelf of in mensen.
Je houdt bijvoorbeeld niet van bescheidenheid. Nou, het maakt je nerveus en vervelend. Je bent een vechter en bent gewend om alles in het leven te bereiken. Bij jezelf en de mensen om je heen houd je van eigenschappen als zelfvertrouwen, assertiviteit, moed bij het nemen van beslissingen en houd je niet van de tegenovergestelde eigenschappen (onzekerheid, verlegenheid, etc.). Als je een kind krijgt, begin je natuurlijk, in het kader van de opvoeding, deze karaktertrekken in hem, zoals verlegenheid en verlegenheid, te 'ondergraven'. Merk nu één verschil op. Het is erg belangrijk. Je kunt een kind zelfvertrouwen en assertiviteit opvoeden en bijbrengen, of je kunt hem van zijn verlegenheid "speenen", relatief gesproken, hem uitschelden en straffen wanneer hij deze kwaliteit vertoont.
De eerste is de opvoeding waarin de behoefte aan acceptatie van het kind wordt bevredigd, en de tweede is juist het handelen vanuit het punt van onvrede. Wat is het resultaat? Als je geen enkele eigenschap in jezelf accepteert, dan accepteer je die ook niet in je kind. Relatief gesproken, als je niet van grofheid houdt, dan zul je het in je kind niet tolereren. Maar door deze eigenschap bij het kind niet te accepteren en ermee te vechten, fixeer je het kind erop. En omdat je het kind op deze kwaliteit hebt gefixeerd, is hij het soms die het begint te laten zien.
Wat gebeurt er? Het wordt precies wat je niet liefhebt en niet accepteert. Dus, sterke en wilskrachtige ouders groeien vaak kinderen met een zwakke wil op. En ook hier is de sleutel acceptatie.
Laten we nu eens kijken naar de resultaten die we krijgen als we een kind opvoeden vanuit een punt van ontevredenheid.
Hier zijn drie hoofdreacties op dergelijke invloeden.
1. Bescherming (het kind verdedigt zichzelf, vermindert emotioneel contact en gaat in op zichzelf of op sommige van zijn eigen belangen).
2. Ondanks dat ik het tegenovergestelde zal doen.
3. Ik zal gehoorzamen (vooral als de ouders autoritair zijn).
Dergelijke reacties ontstaan doordat acties vanuit het punt van ontevredenheid inbreuk maken op de aanvankelijke vrijheid van het kind (kinderen, vooral tot 10 jaar, voelen immers perfect aan of deze of gene actie voortkomt uit acceptatie of uit het punt van ontevredenheid). Handelingen vanuit het oogpunt van ontevredenheid schenden het recht van het kind om uniek te zijn, om zichzelf te zijn.
En natuurlijk kunnen reacties op zo'n opvoeding niet productief zijn.
Trouwens, door hen is het heel gemakkelijk om te bepalen vanaf welk punt we opereren.
Als we deze logica nauwlettend volgen, kunnen we zien dat het obstakel voor onvoorwaardelijke acceptatie is datgene wat we zelf niet accepteren in onszelf en in anderen.
En hier kun je niet zonder introspectie. Immers, zonder te beseffen dat ik niet liefheb en niet accepteer in mezelf en in de wereld, is het moeilijk na te gaan wanneer we handelen vanuit het punt van acceptatie en wanneer vanuit het punt van ontevredenheid.
Dus hoe kun je je kind accepteren?
Laten we een oefening proberen. Het vereist observatie en oprechtheid.
Denk aan 7-12 mensen uit je binnenste cirkel. Schrijf op een blanco vel papier: "Ik hou niet van de mensen om mij heen en mezelf …".
Ga nu rustig zitten, ontspan, pak een laken en beantwoord deze vraag. Het antwoord kan zelfs een hele lijst zijn. Probeer het belangrijkste dat je niet accepteert in jezelf en anderen echt te onthouden en te begrijpen.
Het is aan te raden deze oefening niet mentaal te doen, maar feitelijk. Kijk nu naar je lijst. Stel dat hij eigenschappen heeft zoals vrijblijvendheid, verlegenheid, etc. Staat er iets op uw lijst dat u niet accepteert bij uw kind? Vind je het vervelend als je het ziet als uitingen van bijvoorbeeld verlegenheid of vrijblijvendheid?
Als dit gebeurt, moet je misschien gewoon je grieven en wat je niet leuk vindt aan anderen en jezelf scheiden van hoe je je kind opvoedt. Of zelfs niet scheiden (die eigenschappen kunnen immers ongewenst zijn), maar scheiden wat je zelf niet leuk vindt en wat je kind zou moeten zijn. Relatief gesproken, als je begrijpt dat bescheidenheid voor jou een onaanvaardbare eigenschap is (en het kan zelfs heel noodzakelijk en nuttig zijn), dan laat je je kind al assertief en bescheiden zijn. Alleen al het begrip zal je helpen dichterbij te komen en wederzijds begrip te vinden.
Maar dat is niet alles. In het leven kunnen er situaties zijn waarin je merkt dat je je op de oude manier gedraagt. U zult bijvoorbeeld merken dat u zich nog steeds ergert aan bepaalde uitingen van uw kind, en deze op de een of andere manier toch wilt "verwijderen". Wat te doen dan?
Er kan hier geen specifieke aanbeveling zijn. Alles is voor iedereen anders. Waarschijnlijk zul je hier moeten nadenken waarom je deze of gene manifestatie niet leuk vindt (hiervoor kun je contact opnemen met een specialist) of gewoon aandachtig zijn voor wat je op dit moment ervaart.
Wanneer je merkt dat je bijna klaar bent om het kind weer op te bouwen vanaf het punt van ontevredenheid, heb je de mogelijkheid om te stoppen, op adem te komen en iets anders te doen. Als je je externe gedrag meerdere keren verandert, zal de gewoonte om te onderwijzen vanuit het punt van ontevredenheid verdwijnen, wat de sleutel zal worden tot de ontwikkeling en versterking van warme en oprechte relaties.
Veel succes lieve ouders!
Psycholoog Prokofjev A. V.
