Filosofische en spirituele vragen over de zin van het leven komen vooral vaak voor in een decadente stemming. Persoonlijk falen, teleurstelling in het leven, verlies van referentiepunten - dit alles drijft een persoon tot gedachten over waarom hij überhaupt leeft, wat zijn doel is en wat het uiteindelijke doel van zijn bestaan is.
Er is geen eenduidig antwoord op de vraag naar de zin van het leven. Op zoek naar zijn lot maakt een persoon een subjectieve beoordeling van bepaalde criteria, en elk gezichtspunt heeft bestaansrecht. Als u uw standpunt over deze kwestie uitspreekt, moet u natuurlijk niet de schouder afsnijden en de vleermuis overhaasten in een poging om de enige juistheid van uw mening te bewijzen. Het is nodig om te kunnen analyseren en te generaliseren, om logisch te redeneren, om een discussie te voeren: in een goed gestructureerde dialoog kunnen de kiemen van de waarheid 'uitkomen'.
Veel mensen associëren de zin van het leven met goed doen, iets goeds en waardevols creëren. Zonder een humane houding ten opzichte van elkaar degradeert de samenleving, worden mensen steeds meer dieren en steeds minder mensen. De menselijke persoonlijkheid kan zich niet volledig ontwikkelen en leven zonder de samenleving, in eenzaamheid. Daarom moet een persoon als sociaal wezen rekening houden met de belangen van de samenleving, zijn sociale groep, en zijn rol daarin onthouden.
Een persoon wordt op veel manieren beoordeeld op zijn daden en daden. Degenen die hun energie steken in een maatschappelijk belangrijk doel, vooral werken voor het welzijn van anderen, en niet alleen voor zichzelf, laten een sterke herinnering aan zichzelf achter bij de mensen. De herinnering aan grote publieke figuren, reizigers, ontdekkers, heilig verklaarde priesters en beroemde wetenschappers is bijvoorbeeld sterk.
Het is moeilijk om voor anderen te leven, omdat je hemd dichter bij je lichaam zit en je comfortabel en gelukkig wilt leven, maar wat heeft het voor zin om alleen voor je eigen plezier te leven, om persoonlijke rijkdom te verwerven? Niemand heeft immers een garantie dat morgen zijn "sprookje" niet plotseling op de meest interessante plek zal eindigen.
Om vandaag te leven en niet na te denken over wat er morgen zal gebeuren, je grillen bevredigen, eindeloos je hebzucht "tevreden" - hoe kan dit alles een persoon echt gelukkig maken? Hoogstwaarschijnlijk niet.
Religieuze leringen definiëren de zin van het leven als voorbereiding op het eeuwige bestaan in het hiernamaals. Er wordt aangenomen dat een waardig leven, in overeenstemming met de geboden en, zoals ze zeggen, "gewetensvol", toegang geeft tot de hemel en gemoedsrust na de dood. Ondertussen suggereren aanhangers van andere leringen dat de zin van het leven het leven zelf is in zijn kortstondige manifestaties, het in stand houden van het biologische en spirituele bestaan, het vermogen om eenvoudige geneugten in het dagelijks leven te vinden.
Ondanks de intrinsieke waarde en het doel van het leven als zodanig, willen mensen vaak leven omwille van iemand en in naam van iets. Zo ontstaat er een verlangen om je plaats in de wereld en in de samenleving te vinden, iets belangrijks te doen, een stempel op jezelf te drukken. Er is een mening dat alles wat goed en vriendelijk is, gecreëerd door de mens, hem op de een of andere manier op de aarde "afdrukt". Een persoon blijft leven in zijn kinderen en kleinkinderen, studenten, zijn werk en in het algemeen in alles wat hij aanraakte. Dus, zijn creatieve potentieel realiserend, blijft hij aanwezig in het leven van de mensheid.
Belangrijke componenten van de zin van iemands leven zijn zijn vrienden, gelijkgestemde mensen, geliefden en interessant werk. Het blijkt dus dat de 'zenuw' van het leven zich richt op de persoon, zijn omgeving en de manieren van interactie daartussen. Iedereen zal op een dag afscheid moeten nemen van de wereld, dus het is belangrijk om een goede herinnering aan jezelf achter te laten. En wees niet ontmoedigd, want ook al is het nu moeilijk voor je, de kans bestaat dat morgen of overmorgen alles goed komt.
