Decennia lang heeft de reguliere geneeskunde beweerd dat het menselijk brein niet in staat is te veranderen na het einde van gevoelige perioden van de kindertijd. Verschillende wetenschappers die het aandurfden om zich te verzetten tegen de starheid van de academische wetenschap, hebben dit idee veranderd en in de praktijk bewezen dat ons brein een eigenschap heeft waardoor Homo sapiens de dominante soort op aarde werd. Deze eigenschap werd neuroplasticiteit genoemd.
Onder neuroplasticiteit wordt verstaan het vermogen van het zenuwweefsel om te veranderen en zich gedurende het hele leven van het organisme te ontwikkelen, het vermogen om de structuur ervan te wijzigen onder invloed van leren, mentale en fysieke training, om te regenereren na schade, om verloren functies te herstellen of over te dragen naar andere delen van de hersenen.
Neuroplasticiteit impliceert continue veranderingen op cellulair niveau, waarbij de hersenen reorganiseren en nieuwe neurale paden creëren tijdens het aanpassingsproces aan de interne en externe omgeving. Met andere woorden, het brein vernieuwt zichzelf voortdurend om beter bij de situatie te passen en ervoor te zorgen dat aan onze behoeften wordt voldaan.
Nieuwe neurale paden en neuromaps worden gecreëerd wanneer we iets leren, of het nu een fysieke vaardigheid is zoals piano spelen, een nieuw fitnesstrainingsprogramma, of een nieuwe manier van denken en een radicale heroverweging van ons wereldbeeld en onze waarden. Voor elke nieuwe gedachte creëren de hersenen een aparte neuromap, en hoe vaker we ons tot deze nieuwe gedachte, bevestiging of vaardigheid wenden, hoe gedetailleerder en sterker de corresponderende neuromap wordt, en hoe eerder een nieuwe vaardigheid of manier van denken een gewoonte wordt. en een deel van de persoonlijkheid.
De eerste wet van neuroplasticiteit is dat wat niet wordt gebruikt, sterft. Of "niet gebruiken is verliezen". Slechts een paar jaar na het verlaten van de school hebben we moeite om te onthouden wat logaritmen zijn en hoe we vergelijkingen met parameters moeten oplossen. Het punt hier is niet een verzwakking van het geheugen, maar het feit dat een deel van de cortex dat de vaardigheid om dergelijke vergelijkingen op te lossen opsloeg, zijn territorium en functionaliteit opgaf voor de implementatie van andere mentale processen die we niet verwaarloosden.
Neurologen Michael Merzenich, Paul Bach-y-Rita, Edward Taub en andere wetenschappers die het fenomeen neuroplasticiteit hebben bestudeerd, hebben eindelijk op synapsniveau uitgelegd waarom hoe meer we ons op iets concentreren en iets oefenen, hoe beter en succesvoller we worden. in dit gebied.
