Als we inactief zijn, gebeurt er niets goeds met ons en gebeurt er ook geen ontwikkeling. Je kunt met vallen en opstaan iets meer bereiken, gewoon door te doen.
We vragen ons altijd af hoe we slimmer, sterker, mooier, succesvoller, rijker enzovoort kunnen zijn. Maar tegelijkertijd doen we hier soms niets voor. Daarna beginnen we stilletjes ons leven te haten en iedereen de schuld te geven van alles, maar niet onszelf. Dan beginnen we te geloven dat de mensen om ons heen te veel van ons nodig hebben. Dat ze te veel van ons eisen. Wat als ze ons kunnen zien zoals we zijn, zelfs zonder enige van onze acties in hun richting en voor het algemeen welzijn. Of misschien had je moeten denken dat hun verwachtingen volledig terecht waren. Dat ze ons al als persoon zien en echt iets meer van ons verwachten, waartoe we echt in staat zijn als we ons constant ontwikkelen en niet stil zitten. Deze gedachte kan dienen als een goede motivatie.
Je moet jezelf op volle kracht realiseren. Maar we zijn bang dat de resultaten van onze inspanningen niet zullen passen bij de mensen om hen heen, dat ze nog steeds ongelukkig zullen zijn, ons aan kritiek zullen onderwerpen. Vaak geven we op waar we halverwege mee begonnen zijn, niet beseffend dat het proces zelf het resultaat is waarvoor we allemaal zijn begonnen. En zelfs als het niet perfect is, maar het wordt volledig gerechtvaardigd door de verbruikte kracht en energie. Daarna zullen we onszelf meer gaan respecteren. Ons werk heeft het recht om iedereen te bekritiseren, maar het maakt ons niet slechter, maar alleen maar beter. Er is een plek om te groeien en te verbeteren. Het belangrijkste is om te handelen, in jezelf te geloven en te plannen voor het resultaat.
