Mensen schrijven gedichten over liefde voor het leven, voor mensen, voor God. Voor sommigen blijken ze heel goed te zijn, voor anderen zwak, naïef. Dit is begrijpelijk en natuurlijk, omdat het vaardigheidsniveau onder mensen verschillend is. Er zijn auteurs die gedichten tot zichzelf aanspreken. Wat is de reden? Het is onmogelijk om op deze vraag een eenduidig antwoord te geven, omdat alles van de persoon afhangt.
instructies:
Stap 1
Door een scherpe verandering in de hormonale achtergrond, ervaren adolescenten alles te verergerd, worden gevoelig en kwetsbaar, conflicteren met ouders, familieleden en leraren. Het lijkt erop dat volwassenen ze helemaal niet begrijpen, onverschillig staan tegenover hun problemen. Als hieraan onbeantwoorde liefde wordt toegevoegd, kan de student in een ernstige depressie vallen en besluiten dat er geen geluk in het leven is, dat niemand hem nodig heeft, dat niemand van hem houdt en hem begrijpt. Om aan deze beklemmende gedachten te ontsnappen, schrijft het kind liefdesgedichten die aan zichzelf zijn gericht. Dergelijke gedichten zijn een soort 'medicijn' voor de ontstane depressie. Dergelijke creativiteit spreekt van een wrok tegen de buitenwereld.
Stap 2
De tegenovergestelde situatie kan zich ook voordoen, bijvoorbeeld, een beïnvloedbare tiener is zo gelukkig, heeft wederkerigheid bereikt van een geliefde, dat hij overweldigd wordt door emoties, hij wil de hele wereld vertellen dat hij geliefd is. Dus we krijgen regels over eigenliefde. In zulke verzen kun je een toon van vreugde en geluk onderscheiden.
Stap 3
Op een meer volwassen leeftijd kan dit door andere redenen worden verklaard. Een persoon ontwikkelt bijvoorbeeld om de een of andere reden geen relaties met familieleden, vrienden en collega's, hij kan zijn persoonlijke leven op geen enkele manier regelen. Hij wordt als arrogant beschouwd, terwijl hij gewoon te beïnvloedbaar is. Door liefdesgedichten te maken, lijkt de auteur weg te lopen van de onaangename realiteit en legt hij aan iedereen uit dat hij helemaal niet arrogant is, hij heeft veel verdiensten en hij heeft iets om van te houden.
Stap 4
Er zijn momenten waarop de auteur gedichten maakt over liefde voor zichzelf, oprecht vertrouwend in zijn onweerstaanbaarheid, hoge kwaliteiten, charme. Hij beschouwt zichzelf als een model, een standaard van alle deugden. Zo iemand verheft zichzelf. Dit is al een kruising tussen het sterkste egoïsme (op de rand van egocentrisme) en een psychische stoornis.
