Onaangename gebeurtenissen die een persoon in de kindertijd kunnen overkomen, kunnen het optreden van psychotrauma veroorzaken dat de rest van zijn leven beïnvloedt. Experts zeggen dat veel psychologische trauma's de hersenfunctie kunnen beïnvloeden die verantwoordelijk is voor aanpassing aan stress. Helaas krijgt een kind vaak psychotrauma in het eigen gezin, dankzij de gekozen opvoedingsstijl.
Sommigen geloven dat er niets mis is met het feit dat het kind in de kindertijd een aantal negatieve gebeurtenissen heeft meegemaakt, die naar verluidt zijn geest alleen maar versterkten en bijdroegen aan de vorming van het karakter. Traumatische gebeurtenissen maken een persoon niet altijd sterker, integendeel.
Een persoon met een trauma uit de vroege kindertijd keert voortdurend terug naar soortgelijke gebeurtenissen en herbeleeft ze in het huidige moment.
Als een kind bijvoorbeeld vaak fysiek werd gestraft, koesterde hij diep van binnen een ernstige wrok tegen alle familieleden en vrienden die bij zijn straf betrokken waren. Als gevolg hiervan kan de volwassene een relatie aangaan met een partner die hem pest en dezelfde fysieke mishandeling gebruikt die het kind als kind heeft ondergaan. Onbewust wordt een houding gevormd dat het verdragen van straf, brute fysieke kracht en tegelijkertijd wrok in jezelf koesteren de norm van gedrag is.
Soms kan het gedragsmodel van de ouders of een van de ouders worden overgenomen en toegepast in het volwassen leven in relatie tot hun eigen kinderen. "Als ik gestraft en geslagen ben, dan zal ik ook straffen en slaan."
Het resulterende trauma zorgt voor constante spanning in het lichaam. De persoon zal zich in een staat van angst en onvermogen bevinden om te ontspannen. Als constant fysiek geweld tegen een kind werd gebruikt, begint een persoon op volwassen leeftijd in de rol van agressor of slachtoffer te leven.
Het slachtoffer zal nooit voor zichzelf kunnen opkomen, zal de situatie waarin het nodig is om te reageren op agressie, vernedering of belediging niet adequaat kunnen inschatten.
De agressor zal altijd degenen vinden op wie hij zijn woede kan uiten, de zwakken beledigen, de spot drijven met degenen die hem niet kunnen weerstaan, en conflicten aangaan met het gebruik van fysiek geweld.
Er is een andere opvoedingsvorm die tot psychotrauma leidt, wanneer ouders het kind zelf en al zijn handelingen volledig devalueren, proberen te vernederen, beledigen, een latente vorm van agressie gebruiken, uitschelden of kwaadaardige, speelse bijnamen bedenken.
Als een kind bijvoorbeeld niet goed studeert, de kamer niet schoonmaakt, niet helpt in het huishouden, in plaats van hem te helpen en te leren iets te doen en huiswerk te maken om goede kennis op te doen, hoort hij van zijn ouders: “Niemand heeft je nodig! "," Je bent middelmatig, onbeduidend! "," Wie ben je (zo) lelijk? "," Je hebt geen handen, maar haken "en soortgelijke uitspraken. Devaluatie komt ook voor op het moment dat het kind naar zijn ouders rent en zijn creativiteit toont (tekening, handwerk, beeldje van plasticine), in plaats van lof, hoort hij iets heel anders: "Ik zou liever iets nuttigs doen", "Het zou beter zijn als ik mijn moeder hielp de vloeren te wassen."
Een extra vorm van afschrijving is een poging om hun interne conflicten via het kind onschadelijk te maken en op te lossen. In dit geval wordt het kind niet als een persoon gezien, maar gebruikt als een "zweepslagenjongen" om zijn eigen spanning op hem los te laten.
Kinderen in dergelijke gezinnen groeien vaak op met het excellente pupilsyndroom. Het is voor hen oneindig belangrijk om alles beter te doen dan anderen. En het belangrijkste doel is dat hun ouders eindelijk van hen gaan houden.
Je kunt problemen alleen aan, maar dit vereist dat iemand lange tijd aan zichzelf en zijn overtuigingen werkt. Specialisten die werken met psychologisch trauma uit de kindertijd kunnen hierbij helpen.
