Hoe komt stotteren meestal voor in de kindertijd? Welke factoren dragen hieraan bij?
Angst wordt vaak genoemd als de oorzaak van stotteren in de kindertijd. Stotteren treedt bijvoorbeeld op nadat een kind bang is geworden voor een hond of als er iets traumatisch is gebeurd.
Angst kan echter een trigger zijn, maar het is geen voldoende voorwaarde om stotteren te laten verschijnen en te bestendigen. Verschillende factoren worden over elkaar heen gelegd en samengevat, verschillende draden zijn geweven, knopen van negatieve gevoelens en overtuigingen zijn verbonden, wat leidt tot het verschijnen van deze staat.
Laten we eens kijken naar de algemene, schematische geschiedenis van stotteren.
Een kind speelt bijvoorbeeld achteloos met andere kinderen, of loopt rustig, houdt de hand van zijn moeder vast, of verkent nieuwsgierig, zoals bij veel kinderen gebruikelijk is, de wereld om hem heen. En ineens gebeurt er iets dat hem de wereld van een heel andere kant laat zien. Het kan bang zijn voor een enge hond of een ander trauma. Wat gebeurt er in het hoofd van het kind?
Het gebruikelijke en veilige beeld van de wereld brokkelt af. Deze situatie kan hem bijvoorbeeld dwingen tot de conclusie te komen dat de wereld niet alleen aardig voor hem kan zijn, dat je niet zomaar onzorgvuldig kunt spelen en al je impulsen kunt uiten, etc.
Dit betekent natuurlijk niet dat het kind, na diep nadenken, in zijn hoofd krabben, tot deze conclusie komt. Dit gebeurt emotioneel en onbewust, automatisch.
De eerste rode draad verschijnt - de overtuiging dat je niet zomaar zorgeloos kunt leven, het kan gevaarlijk en pijnlijk zijn. Het vertrouwen in de "goede" wereld is verloren. Je moet jezelf op de een of andere manier verdedigen, constant gespannen zijn, want het leven is onveilig.
Misschien kan hierna iets ongewoons in de spraak van het kind verschijnen. Huizen beginnen hier aandacht aan te besteden. Misschien, als het kind geen aandacht had, zal hij het leuk vinden. Dit is het tweede draadje. Nu is in dit "slechte" iets "goeds" verschenen, en dit "goede" is belangrijk en nu is het noodzakelijk om het te behouden.
Wat gebeurt er nu?
Misschien zullen zijn kameraden hem in de groep uitlachen. Of het gebeurt later op school. Als dit meerdere keren wordt herhaald, zal het kind denken dat er iets mis met hem is. Het kind zal constant aandacht gaan besteden aan zijn spraak. Dit is de derde draad - het gevoel dat "er iets mis is met mij", ik ben erger dan anderen.
Als het kind er niet in slaagt sommige van zijn doelen te bereiken, zal hij misschien zichzelf en zijn stotteren uitschelden en veroordelen, wat in zijn geest geleidelijk de oorzaak kan worden van vele mislukkingen. Hier is het vierde draadje.
Onze situatie is voorwaardelijk en illustreert alleen hoe sommige ervaringen, overvloeiend in andere, een tegenstrijdige wirwar van angsten en negatieve overtuigingen veroorzaken. En alleen competente ouders kunnen voorkomen dat zich met hun liefde voor een kind negatieve toestanden ontwikkelen.
