Meestal begint de gewoonte om geen verantwoordelijkheid te nemen, maar deze op anderen te schuiven, in de vroege kinderjaren. Velen hebben dergelijke zinnen meer dan eens van kinderen gehoord: "Hij was de eerste die begon", "Ik ben het niet, het is de kat die de beker omstootte" en zoiets. Waar komen deze gewoonten en overtuigingen vandaan dat ik niet de schuldige ben, maar iemand anders?
Kleine kinderen - tot ongeveer vijf jaar oud - leven in hun fantasieën, die voor hen werkelijkheid worden, en ze zijn niet in staat om de een van de ander te scheiden.
Fantasieën van kinderen
Wanneer een kind bijvoorbeeld dol is op spelen en zich in de rol van een soort dier, vaker een kat of een hond, verbeeldt, begint hij enkele acties en daden uit te voeren die kenmerkend zijn voor dit dier, volledig zonder zichzelf van zijn beeld te scheiden. En wanneer een van de ouders de kamer binnenkomt en verspreide dingen, gescheurd papier of verspreide boeken ziet, dan meestal op de vraag: "Wie heeft dit gedaan?", Antwoordt de baby: "Ik ben het niet, het is een kat."
Wat moeten ouders in dit geval doen? Raak allereerst niet in paniek en denk niet dat het kind tegen je liegt. Als dit voor de eerste keer gebeurt, zal het verdere gedrag van het kind afhangen van de reactie van de ouders om zijn actie te volgen. Als mama of papa het kind beschuldigen van liegen, dan kunnen de ouders de volgende keer niet wachten op de waarheid van hem, en geleidelijk zal het kind de verantwoordelijkheid voor al zijn niet erg goede daden beginnen af te schuiven op iemand die hij op dat moment inbeeldt.
Om dit te voorkomen, volstaat het om goed naar het kind te luisteren, soms zelfs met hem in te stemmen of met je hoofd te knikken als teken dat je aandachtig en serieus naar zijn verhaal luistert, en dan te zeggen dat zijn verhaal heel interessant is, maar nu moet je dingen op een rijtje zetten.
Zo zullen de ouders de baby laten zien dat hij niet bang hoeft te zijn om de waarheid te vertellen, en dat niemand hem zal straffen voor zijn fantasieën, maar dat hij verantwoordelijkheid moet nemen voor zijn daad en de zaken op orde moet brengen, en de mensen die het dichtst bij hem staan staan klaar om hem hierbij te helpen.
De woorden en daden van ouders observeren
De onwil of het onvermogen van een kind om verantwoordelijkheid te nemen, wordt ook gevormd op basis van observaties van het handelen van volwassenen: vooral ouders, grootmoeders, opa's of oudere zussen en broers.
Als een kind van mama of papa de zinnetjes hoort: “Ik ben het niet die slecht werkt, dit is onze baas is abnormaal” of: “Ik ben niet vergeten boodschappen te doen in de winkel, daar heb je me niet aan herinnerd,” dan herinnert hij zich zulke houdingen: je kunt geen verantwoordelijkheid voor jezelf nemen en iemand anders de schuld geven van een soort mislukking. Je kunt veel vergelijkbare voorbeelden noemen die voor bijna iedereen bekend zijn.
Hyper-zorg
Een andere optie is overbescherming van het kind. Als een baby struikelt en valt, hoort hij heel vaak de volgende woorden: "Deze kiezelsteen is de schuldige, laten we hem straffen zodat hij niet meer onder je voeten valt." Als een hond plotseling naar een kind blafte, betekent dit helemaal niet dat zij de schuldige is, misschien plaagde het kind haar of zwaaide met zijn hand, en na de opkomende agressie van het dier huilde hij, werd bang en rende weg om te klagen dat de hond naar hem blafte. En in plaats van eerst uit te zoeken of hij de reden is voor dit gedrag van het dier, kiezen de ouders meestal de kant van het kind en beginnen ze te jammeren: "Oh, wat een slechte hond, laten we haar wegjagen." Een kind ontwikkelt een gedragsmodel wanneer hij gemakkelijk de schuld voor zijn eigen daden op iemand anders kan afschuiven.
verantwoordelijkheid vermijden
Geleidelijk aan, opgroeiend, begint het kind steeds meer te begrijpen dat als je iemand de schuld geeft van zijn mislukkingen, slechte cijfers op school, voor het onvermogen om vrienden te zijn, je gemakkelijk weg kunt komen van verantwoordelijkheid en niet probeert te repareren wat er is gedaan, wat betekent dat je alles kunt doen wat je maar wilt.
Om dit te voorkomen, is het belangrijk dat ouders nauwlettend in de gaten houden wat ze tegen elkaar zeggen of hoe ze praten over hun vrienden, familieleden, collega's, hoe ze reageren op de acties van het kind, of ze altijd de reden weten voor wat is gebeurd en hoe vaak ze verhalen aanmoedigen die door de baby zijn verzonnen. Het kind heeft immers geen eigen levenservaring en neemt volledig over wat het om zich heen ziet en hoort.
