Een wijze zei prachtige woorden: 'Wees niet bang voor je vijanden: ze kunnen je alleen doden. Wees niet bang voor je vrienden: ze kunnen je alleen maar verraden. Vrees de onverschilligen: ze doden of verraden niet, maar met hun stilzwijgende toestemming vinden moorden en verraad plaats. Een statement verbluffend in termen van beeldspraak en nauwkeurigheid.
Inderdaad, je ziet in het oog springende voorbeelden van waartoe menselijke onverschilligheid kan leiden, dagelijks en elk uur. Het hart van een persoon "gegrepen" in de metro - de menigte loopt onverschillig voorbij en beschouwt hem als een dronkaard. En dan halen de dokters hun schouders op: hadden ze ons maar wat eerder gebeld. Lange tijd verlaat niemand het appartement, het huilen van een klagend kind wordt gehoord - de buren zullen er niet eens aan denken om te vragen waar de ouders van de baby zijn, als ze hulp nodig hebben. En na een tijdje verschijnen er artikelen over de verschrikkelijke tragedie in de kranten. Enz. Waarom gebeurt dit? Waarom zijn mensen zo onverschillig voor elkaar? Sommigen zien de reden voor dit negatieve fenomeen in onze geschiedenis. Zeg, de mensen moesten zoveel zwaarste beproevingen doorstaan, zulke kwellingen doorstaan dat veel mensen gewoon verbitterd waren. Ze raakten eraan gewend om alleen op zichzelf te vertrouwen, niemand om hulp te vragen of het aan iemand aan te bieden. Hetzelfde wordt gezegd door de uitspraken: "Moskou gelooft niet in tranen", "Het is hoog tot God, ver van de tsaar", "Geloof niet, wees niet bang, vraag niet" en dergelijke. Anderen beweren dat dit wordt gedaan door mensen die in de kindertijd geen genegenheid en zorg van de ouders hebben ontvangen. Ze zeggen dat niemand in hen geïnteresseerd was, niet hielp - toen ze opgroeiden, werden ze onverschillig, ze raakten eraan gewend zich op dezelfde manier te gedragen. En ze kunnen zich niet eens voorstellen dat het mogelijk is om anders te leven. Weer anderen zien de reden in de buitensporige bureaucratisering van onze staat, in corruptie en toegeeflijkheid van de “uitverkorenen”. Zeg, mensen zijn al lang gewend aan het idee dat niets van hen afhangt, en elk protest is nutteloos en zal nergens toe leiden. Daarom gaven ze het gewoon op, gaven er de voorkeur aan zich te isoleren van de trieste realiteit en nergens op te letten. Er zit waarschijnlijk een kern van waarheid in al deze uitspraken. Maar dat rechtvaardigt nog geen onverschilligheid. Het heeft geen zin om te wachten tot een vriendelijke tovenaar verschijnt en alle problemen in één klap oplost. En dan, zeggen ze, zal het mogelijk zijn om aardig en attent voor elkaar te worden. We moeten zelf in ieder geval klein beginnen: schoon en netjes houden in onze eigen ingangen, mensen in nood helpen (is het bijvoorbeeld echt zo moeilijk om naar de apotheek te gaan voor medicijnen voor een gepensioneerde buurman?), Maak een kleine bloembed onder onze eigen ramen, bloemen planten … Zelfs de langste reis begint met de allereerste stap.
