De warmte en hulp van de ouders zijn onvervangbaar. Waarom kan overbezorgdheid soms het leven van zowel kinderen als de ouders zelf bederven?
Het ouderlijk instinct legt in een persoon een onweerstaanbaar verlangen om vanaf de eerste dagen van de geboorte voor zijn kind te zorgen. Een pasgeboren baby is van nature volledig hulpeloos en kan niet zonder hulp overleven. Naarmate je ouder wordt, is ouderschap steeds minder nodig. Het kind leert geleidelijk zelfstandig aan te kleden, voor zijn hygiëne te zorgen, voor zichzelf op te komen in conflicten. In de adolescentie begint een persoon dat karakter en die sociale vaardigheden te vormen die hem zijn hele leven bij zullen blijven. En op deze leeftijd heeft een persoon ouderlijke hulp en advies nodig: "praten als een man" tussen zoon en vader, "vrouwelijke trucs" doorgeven van moeder op dochter. Kortom, ouderlijke hulp verlaat ons ouders niet zelf tot op hoge leeftijd.
Wat kan het gevolg zijn van overbescherming van de kant van de ouders en hoe gebeurt dit?
Bedreigingen op jonge leeftijd.
Op jonge leeftijd is overbescherming veel schadelijker dan wat dan ook. Voor een onintelligent kind zetten te zorgzame ouders het idee in het hoofd van "jij bent de beste bij ons!" Het is dan dat liefhebbende moeder en vader halsoverkop naar het kind rennen bij het eerste geringste gevaar of de eerste bevlieging. De jonge leeftijd (0-7 jaar) van een overbeschermd persoon wordt overschaduwd door de moeilijkheden van socialisatie en geestelijke mishandeling door ouders. Psychische mishandeling ontwikkelt zich echter vaak tot fysieke mishandeling. Vreemd genoeg wordt fysiek geweld tegen hun eigen kinderen het vaakst gebruikt door alleenstaande moeders die kinderen opvoeden zonder vader.
Zo'n kind gaat naar school met een systeem van waarden dat in zijn kleine wereld is gevestigd: moeder is het centrum van het universum. Moeder straft en prijst, moeder kan alles. Ik ben de beste, omdat mijn moeder dat zei.
Op school krijgt zo'n kind een vreselijke schok: in de klas zijn er nog twee dozijn meer van hetzelfde die 'de beste' zijn. Hier wordt het kind geconfronteerd met een harde realiteit: aangezien hij praktisch geen communicatieve vaardigheden en gedrag in de samenleving heeft, zou hij wel eens een outcast van het kindercollectief kunnen worden. De tegenovergestelde situatie is ook mogelijk: met formeel gezag in de klas (bijvoorbeeld als excellente student), heeft een overdreven betuttelde student geen echt gezag en vrienden onder leeftijdsgenoten.
Tiener en verder…
In de adolescentie verdiept de socialisatiecrisis zich: een persoon heeft eenvoudigweg de basisprincipes van relaties niet geleerd. Het is op de leeftijd van 14-18 dat een volledig gebrek aan verantwoordelijkheid, zwakke wil, gebrek aan initiatief zich manifesteert. Immers, 'liefhebbende' ouders van kinds af aan onderdrukten elk initiatief, ze losten ook alle problemen op, zij het frivool.
In het ergste geval kan een volwassen kind tot de laatste dagen een last voor ouders worden. Zonder een gezin te stichten, zonder een baan, zal zo iemand voor altijd bij zijn geliefde mama en papa blijven. En dit is geen psychologische abstractie. Kijk maar eens rond: in elk huis vind je zulke gezinnen.
