In de moderne samenleving wordt algemeen aangenomen dat verraad een slechte daad is en dat loyaliteit iets positiefs is. Vanuit het oogpunt van de psychologie is zo'n strikt onderscheid een soort psychologische verdediging. In dit geval worden persoonlijke claims gerechtvaardigd door traditionele waarden. Dat wil zeggen, een persoon voelt zich redelijk op zijn gemak met zo'n onwankelbaar vertrouwen in zijn plicht om trouw te zijn en niet te onderwerpen aan lege twijfels.
Het kan nog eenvoudiger worden gezegd dat vreemdgaan als slecht wordt beschouwd, omdat het de andere partner psychisch leed bezorgt. Deze logica is echter niet helemaal correct, omdat veel andere levensgebeurtenissen dezelfde pijn veroorzaken, zonder welke het onmogelijk is om het leven voor te stellen, en hierdoor worden ze niet slecht. Slechts één persoon lijdt aan verraad, de tweede partner krijgt alleen plezier van zo'n verboden actie.
Maar is onwankelbare loyaliteit en toewijding aan je partner zo goed? Er zijn veel situaties waarin dit tot rampzalige resultaten leidt. Als een persoon geen onafhankelijkheid heeft in financiële en psychologische termen, is volledige loyaliteit van de partner vereist om zijn zwakke persoonlijkheid te ondersteunen. Vreemdgaan kan onder deze omstandigheden een aanzet zijn om de heersende comfortzone te verlaten.
Om zichzelf niet met onnodige verplichtingen te belasten, oefenen velen een open relatie uit. Hiermee kunnen niet alleen onnodige plichten, verantwoordelijkheden en rechten worden vermeden, maar ook in principe van een partner afkomen. Zo'n zwakke en onstabiele verbinding stelt je niet in staat om de juiste ondersteuning te voelen en het gevoel van eenzaamheid wordt een constante metgezel.
In combinatie met een open relatie worden partners gepresenteerd als verre geliefden. Ze beoefenen seks zonder al te veel spirituele intimiteit. En deze benadering van relaties is heel normaal. Mensen die voor zo'n relatie kiezen, krijgen een soort volwassenheid en onafhankelijkheid gecrediteerd. Onder dergelijke omstandigheden is er inderdaad een volledige bevrijding van het gevoel van jaloezie en genegenheid.
Een dergelijke volwassen relatie kan echter te wijten zijn aan de onmogelijkheid van keuze. De partner wil geen onnodige verantwoordelijkheden op zich nemen en de persoon heeft geen andere manier om dicht bij zijn liefde te blijven. Een open relatie wordt niet als een slechte zaak beschouwd, maar een gebrek aan spiritueel begrip kan velen in verwarring brengen. In de hoofden van veel mensen devalueert een open relatie liefde en biedt het geen waardige vervanging. Als gevolg hiervan hebben velen, nadat ze een dergelijke relatie hebben geprobeerd, een donkere leegte in hun ziel, in de plaats waarvan er eerder een verlangen naar geluk en wederzijds begrip met hun partner was.
