Of we het nu leuk vinden of niet, we moeten ons aanpassen aan de verwachtingen van andere mensen. Brengt dit veel geluk?.. Maar het lijkt erop dat er "witte kraaien" zijn - dus ze passen zich niet aan; leven zoals ze willen - dat is wie echt gelukkig is! Is dat zo? Om vervolgd en verkeerd begrepen te worden, afgewezen door mensen. Dit is het pad van ofwel de sterken van geest ofwel de bekrompen, zieke mensen.
Je aanpassen aan anderen of alleen leven om jezelf te plezieren zijn halve maatregelen
1. Het leven van mensen die te bang zijn voor afwijzing en veroordeling is onderhevig aan externe eisen: ze gaan naar een "prestigieuze universiteit" om een "gevraagde specialiteit" te krijgen; probeer te leven volgens het standaardscenario "werd geboren - studeerde - trouwde - kreeg kinderen - stierf omringd door een grote en vriendelijke familie"; probeer conflicten te vermijden, val niet op als "parvenu".
Ze hebben "alles": een carrière, een salaris, een auto, een zomerverblijf en barbecue in het weekend. Maar als ze de volgende levenscrisis hebben bereikt, ervaren zulke mensen meestal leegte, ze zijn met niets in hun leven gelukkig, ze kunnen niet echt begrijpen wat ze echt willen.
2. Het leven van rebellen en 'witte kraaien' die hun ik te veel waarderen en niet bereid zijn het op te offeren om een gemeenschappelijke taal met andere mensen te vinden, is een eeuwige strijd, een permanent conflict. Ze scheuren de sjablonen, onderbreken van kaft tot kaft, leven in het verleden of zelfs armoedig, maar blijven tegelijkertijd hun eigen ding doen, leven zoals ze zelf denken dat het waar is. Ze vertrappen alle standaard regels en fundamenten.
De uitkomst van het leven van zulke mensen is onvoorspelbaar. Vroeg of laat kan de samenleving talent in hen ontdekken en postuum rehabiliteren. Maar dit kan niet gebeuren. Door zijn eigen te verdedigen, verliest een persoon de kans om echt de waarde te beseffen van wat hij verdedigt, blijft afgewezen en verkeerd begrepen. Het realisme en het aanpassingsvermogen van zulke mensen zijn meestal extreem laag.
Dus wie is er gelukkiger met het leven dan wie dan ook?
Hij is helemaal niet degene die tussen de beschreven twee uitersten in zit. Het midden is gewoon de "nul" tussen de twee "minpunten". In het midden is er een persoon die zichzelf niet kon uiten, maar ook de samenleving niet kon plezieren. Het leven van zo iemand is zinloos en moeilijk.
Echt gelukkig wordt iemand die uitersten weet te combineren in hun maximale expressie:
- Hij realiseert zichzelf maximaal en streeft zijn persoonlijke doelen na, in dezelfde mate dat het voordelen oplevert voor de samenleving.
- Werkt samen met andere mensen, maar buigt zich er niet onder.
- Hij gaat zijn eigen weg, maar deelt de resultaten van zijn arbeid met anderen.
- Hij bewijst zijn voordeel voor mensen en bewijst zijn recht om te gaan zoals hij gaat.
Dit is wat een echte leider doet. En hij wordt echt geaccepteerd en gerealiseerd, en ook tevreden met zijn leven.
