Het concept van "liefdesblindheid" is een spreekwoord geworden. Het is duidelijk dat het object van liefde gebreken en zelfs ondeugden kan hebben, maar ze zullen niet duidelijk zijn voor de minnaar.
Artsen uit de oudheid en de middeleeuwen beschouwden de staat van verliefdheid als een ziekte die moest worden behandeld met onthouding van voedsel, wandelingen en … wijn. Een van de redenen voor deze benadering was juist de idealisering van de geliefde, die met liefde gepaard gaat.
Halo-effect
Er kan gediscussieerd worden over de vraag of er "liefde op het eerste gezicht" is, maar het valt niet te ontkennen dat de eerste indruk die iemand maakt een sleutelrol speelt bij het ontstaan van verliefdheid. Het is nauwelijks mogelijk om verliefd te worden op een persoon die het meteen niet leuk vond. En hier komt het fenomeen dat psychologen het halo-effect noemen.
Het halo-effect is niet beperkt tot de geliefde. Het houdt in dat alle acties en kwaliteiten van een persoon worden waargenomen "door het prisma" van de indruk die hij tijdens de eerste ontmoeting maakte. Als de indruk gunstig bleek te zijn, zoals het geval is bij geliefden, zal alles in een persoon leuk zijn, en zelfs tekortkomingen zullen "veranderen" in voordelen. Een luilak zal voor een verliefd meisje verschijnen als 'een ontevreden creatief persoon die op zoek is naar zichzelf', een ongemanierde jongeman - 'een echte man, verstoken van vrouwelijke verwijfdheid'. Een verliefde man zal in een meisje dat zich niet onderscheidt door intelligentie, 'onschuldige onschuld', en in een slordige vrouw - 'lieve nalatigheid' zien.
Fysiologische oorzaken
Onderzoek door specialisten van de Universiteit van Londen, A. Bartelis en S. Zeki, onthulde de fysiologische grondslagen van de 'blindheid van liefde'.
Tijdens het experiment kregen 17-jarige vrijwilligers die hun toestand subjectief beoordeelden als 'gekke liefde' foto's te zien van hun geliefden, vrienden en vreemden. Bij het bekijken van de foto's van hun geliefde activeerden alle proefpersonen vier hersengebieden, die op geen enkele manier reageerden op de demonstratie van alle andere foto's.
Het is opmerkelijk dat twee van de vier gebieden ook worden geactiveerd bij het nemen van sommige verdovende middelen. Met andere woorden, verliefdheid blijkt een fenomeen te zijn dat 'gerelateerd' is aan een veranderde bewustzijnsstaat, waarin het nogal moeilijk is om een adequate perceptie van de werkelijkheid te verwachten.
De Amerikaanse onderzoeker H. Fisher stelde vast welke hormonen een hoofdrol spelen in de staat van passionele liefde. Een van deze hormonen bleek dopamine te zijn, wat zorgt voor een gevoel van plezier. Er zijn vooral veel recepten voor dopamine in de caudate nucleus en de schaal - de subcorticale gebieden van de hersenen die verantwoordelijk zijn voor emoties die verband houden met positieve bekrachtiging. Tegelijkertijd wordt de excitatie van de achterste cingulate gyrus geassocieerd met negatieve emoties verminderd. In dergelijke omstandigheden "groeit" alles wat wordt geassocieerd met positieve emoties in de ogen van een persoon, en wat negatieve emoties kan veroorzaken - in het bijzonder de tekortkomingen van de geliefde - wordt door het bewustzijn "weggegooid".
Soortgelijke veranderingen in het functioneren van de hersenen treden op bij drugsgebruik, en in die zin kan verliefdheid echt worden beschouwd als een "stoornis van de geest", zoals de oude artsen deden.
