Wat is de essentie van de aard en de mechanismen van stotteren?
Er is een heel goed voorbeeld in de wereldliteratuur dat helpt om de aard van stotteren te begrijpen. Alan Marshall beschrijft in I Can Jump Over Puddles een vrouw met lang en lelijk haar op haar kin. De mensen om haar heen vroegen zich af waarom ze hem niet had afgeschoren. En het feit is dat als ze hem zou afscheren, ze het feit van zijn bestaan zou toegeven. Er zou de moed voor nodig zijn om je fout toe te geven, om iets onaantrekkelijks aan jezelf onder ogen te zien.
Deze vergelijking stelt ons in staat om één aspect van stotteren te begrijpen. De stotteraar (in de overgrote meerderheid van de gevallen) probeert zijn fout te verbergen, te ontkennen, af te wijzen, grote inspanningen te leveren zodat niemand begrijpt dat hij stottert. Hij worstelt constant met zijn stotteren.
Dat wil zeggen, de stotter ontkent het feit van zijn stotteren. Het manifesteert zich ook in het feit dat het stotteren tijdens het spreken veel moeite doet om het te verbergen.
Hoe zal iemand die het bestaan van zijn hand ontkent zich gedragen? Hij zal zijn hand verbergen, vermommen, hij zal bang zijn dat iemand zal begrijpen wat hij verbergt, hij zal zich constant zorgen maken. Hoe meer hij zijn hand verbergt, hoe meer aandacht hij eraan zal besteden, hoe vreemder hij in de ogen van anderen zal kijken.
De situatie is vergelijkbaar met stotteren. Hoe meer iemand probeert om niet te stotteren, hoe meer hij begint te spannen, wat vervolgens het stotteren intensiveert. Een mens kan niet aan iets zinloos denken. Als hij aan ademen denkt, is dat de gedachte aan ademen; als hij denkt aan niet ademen, dan is dit ook de gedachte aan ademen. Als een persoon aan zijn stotteren denkt, is dit de gedachte aan stotteren, maar als hij denkt aan niet stotteren, dan is dit dezelfde gedachte. Ook is de staat van stotteren emotioneel sterk geladen. Angst, angsten en andere negatieve emoties vergezellen iemand die stottert.
Deze reflecties leiden tot een aantal zeer interessante conclusies. Het belangrijkste is naar mijn mening dat het nutteloos is om stotteren te bestrijden. Dit versterkt het alleen maar. Ik wil echt niet stotteren, maar juist met dit verlangen creëer en intensiveer ik het stotteren. Is het niet paradoxaal?
Dit speelt waarschijnlijk een sleutelrol in het feit dat spraakproblemen bij een stotterend persoon meestal na de middelbare leeftijd beginnen af te nemen. Op deze leeftijd verlaten ze gewoon de onverenigbare positie die ervoor was.
Als stotteren pijnlijk wordt waargenomen door een persoon, kan hij de wens hebben om niet of zo weinig mogelijk te praten, d.w.z. stel jezelf niet bloot aan dergelijke onaangename gewaarwordingen. Hij begint afstand te nemen van de situaties waarin hij zelf spreekt, na te denken over hoe hij minder of helemaal niet kan zeggen, trekt zich terug in zichzelf.
Dit fenomeen wordt de "log-paradox" genoemd en wordt beschreven door V. Levy. Als een boomstam op de grond ligt, dan is het heel gemakkelijk om erop te lopen, als je het een meter hoger zet, dan is het moeilijker om te lopen, als het 20 meter is, dan is het gewoon onmogelijk voor een onvoorbereid persoon om te lopen. In het laatste geval begint een persoon na te denken over hoe hij niet moet vallen. Dat wil zeggen, hij richt zijn inspanningen op gedachten over de val, waarbij hij die ongemakkelijke bewegingen programmeert en vormt die hem zullen beletten te passeren. Hetzelfde mechanisme is van toepassing op stotteren.
