Nu kan iedereen met behulp van internet achterhalen wie zijn klasgenoten en studievrienden zijn geworden. En uiteindelijk kan een interessant feit duidelijk worden: velen van degenen die op de middelbare school en aan de universiteit met drie cijfers hebben gestudeerd, hebben financieel succes behaald in het bedrijfsleven of hebben een uitstekende carrière opgebouwd in de ambtenarij. Maar degenen die een uitstekende student waren en op wie hoge verwachtingen waren gevestigd, grijpen niet de sterren van de hemel, of zelfs maar bedelen. Waarom gebeurt dit?
Het echte leven is geen school of universiteit
In elke onderwijsinstelling is er een duidelijk en begrijpelijk systeem van regels, waardoor een student altijd kan rekenen op A's en op de lof van docenten en mentoren. Maar wanneer het tijd is om buiten de muren van de alma mater te gaan, hebben de ijverige studenten (uitstekende studenten) een openbaring. Ze beseffen dat niemand hen meer zal prijzen. En over het algemeen doet het vermogen om iets te leren en het op een kwaliteitsvolle manier door te vertellen aan een leraar weinig in de praktijk. Op basis hiervan kunnen veel excellente studenten in een identiteitscrisis zitten, waardoor hun loopbaan niet vanaf het begin lukt.
Maar C-leerlingen hebben zulke problemen niet. Ze zijn in de regel beter bestand tegen kritiek (eraan gewend), niet zo bang om risico's te nemen en fouten te maken. En in het algemeen kunnen drielingen in een schoolcertificaat alleen maar zeggen dat iemand andere, belangrijker dan studie, interesses en hobby's had waarin hij zeer, zeer succesvol was.
Voor excellente leerlingen zijn school en voorbereiding op lessen en lessen het belangrijkste waar ze naar leven. En wanneer de studie eindigt, ontstaat er een leegte, waarvan niet duidelijk is wat te vullen.
En nog een belangrijk punt dat het vermelden waard is: excellente studenten zijn meestal perfectionisten, en deze eigenschap draagt niet echt bij aan succes. In onze snelle wereld is het urenlang zitten met één simpele taak, in een poging om perfectie te bereiken, gegarandeerd een van de achterblijvers. Gedurende deze tijd zullen mensen die gemakkelijker alles kunnen behandelen vijf of tien van dergelijke taken kunnen uitvoeren (hoewel niet ideaal, maar wat maakt het uit). En als de excellente studenten niet kunnen herbouwen, worden ze zeker ontslagen.
Bovendien zijn excellente studenten gewend om alles eerlijk te doen en alleen te vertrouwen op hun kennis. En dit is ook niet de beste tactiek in het echte leven. Aan de andere kant zondigen C-studenten vaak door sluw te zijn, zichzelf te verdraaien, hun toevlucht te nemen tot bedrog, waardoor ze cijfers krijgen die voor henzelf acceptabel zijn. Zo is in hun gedachten van kinds af aan de overtuiging gefixeerd dat bedrog een zeer effectief hulpmiddel is waarmee je zonder noemenswaardige inspanning kunt bereiken wat je wilt. In het leven helpt deze overtuiging vreemd genoeg. Als je ernaar kijkt, speelt bedrog in veel levenssituaties de rol van een soort cheatcode. Het stelt je in staat om "in het nauw te drijven" en eerlijkere concurrenten te omzeilen (zonder dat er meestal een serieuze straf voor bedrog optreedt).
Iedereen verdient wat ze verdienen?
Helaas zijn dergelijke gevallen waarin een voormalige excellente student alcoholist wordt, bij zijn moeder woont, als bibliothecaris of zelfs als conciërge werkt en niets meer claimt, niet ongewoon. Maar wanneer het gesprek over zulke mensen gaat, verandert de taal op de een of andere manier niet om te beweren dat ze het verdienen, en over het algemeen gebeurt alles precies zoals het zou moeten. Vaak lijkt het erop dat het lot van deze mensen anders had kunnen aflopen, dat hun potentieel niet werd onthuld, niet geheel door hun schuld. Het lijkt erop dat als de samenleving een andere zou zijn, minder rigide en onverschillig, deze mensen misschien hun talenten en capaciteiten ten volle zouden kunnen realiseren.
Wat betreft de C-klasse, dan kunnen ze natuurlijk met behulp van enkele van hun persoonlijke kwaliteiten doorbreken in leiderschapsposities, maar niet het feit dat ze echt competente leiders zullen zijn. En incompetentie, wat je ook mag zeggen, is niet goed, op den duur is het destructief.
Bovendien kan de reden voor het succes van oud-C-studenten eenvoudigweg een overdreven verlangen en vermogen zijn om te profiteren ten koste van anderen (ten koste van dezelfde uitvoerende voormalige excellente studenten). Maar kan dit echt respect verdienen?
De conclusie uit dit alles suggereert het volgende: de kennis en vaardigheden die het onderwijssysteem biedt (mits de werkgelegenheid helemaal niet gegarandeerd is) kunnen in feite nutteloos zijn. En dat speelt in de kaart van de C-leerlingen, die, alsof ze dit voelen, niet erg gewetensvol met hun studie omgaan. Anderzijds worden de inspanningen van excellente studenten om hun A's te halen, gezien de huidige stand van zaken, afgeschreven. En zo'n devaluatie is heel goed in staat om het proces te starten om de uitstekende student van gisteren in een regelrechte verliezer te veranderen.
