Als anderen verantwoordelijk zijn voor jou en je gevoelens - mama, papa, echtgenoot, vrienden, bovenbuurvrouw, omstandigheden, het weer, heb je geen keus. Je leeft zoals anderen dat willen. En het is goed als je levensvoorkeuren en verlangens samenvallen met die van hen - een buurman begint te boren als je al wakker bent, het weer is altijd zonnig, als je naar buiten gaat, gedraagt je man zich volgens jouw ideeën zonder onnodige herinneringen. Maar zo niet?
We zullen boos worden, hysterisch, eisen dat het onze manier is. En dit is het beste geval. In het slechtste geval zullen we zwijgen, omdat..
- het is een schande om iets te vragen en te eisen;
- het zal anderen beledigen;
- je kunt geen parvenu zijn;
- wat mensen zullen zeggen;
- als ik over mijn claims spreek, word ik afgewezen;
- Ik moet goed zijn.
De lijst is eindeloos waarom mensen het liefst zwijgen en hun emoties en gedachten indringen. En deze stilte is niet verspild. Zoals opa Freud zei: “Helaas gaan onderdrukte emoties niet dood. Ze werden tot zwijgen gebracht. En ze blijven een persoon van binnenuit beïnvloeden”. En vandaar de neurosen.
De zaak wordt gecompliceerd door het feit dat een persoon zich niet altijd bewust is van zijn gevoelens en emoties. Ik ben me misschien niet bewust van sommige van mijn gevoelens, het zal fysiek zwaar voor me zijn, en ik zal niet begrijpen van wat, verwijzend naar het weer of de springdruk. Dit is hoe de psychologische verdediging die lang geleden is gevormd, werkt.
Zo vroeg een kind in de vroege kinderjaren een ouder om hem te omhelzen, maar de ouder was in de war en weigerde heel scherp. Wat beleefde de baby op dat moment? Afwijzing, vernedering, schaamte, verbijstering. Deze aflevering, nog een paar keer herhaald, traumatiseert voor altijd de psyche van het kind. De psyche is een heel slim ding. Om ervoor te zorgen dat het kind deze onaangename gevoelens nooit meer ervaart, zal hij nooit om zorg en genegenheid vragen en op alle mogelijke manieren de gevoelens vermijden die hem getraumatiseerd hebben. En als hij ze ervaart, is het onwaarschijnlijk dat hij zich ervan bewust is.
De behuizing zelf wordt vergeten, uit het geheugen gewist, maar de bescherming wordt al automatisch geactiveerd. Op zijn subcortex staat geschreven: ik ben het niet waard, ik zal worden afgewezen, het is beter om niets te vragen, de schaamte is erg pijnlijk, onaangenaam, ik wil het niet opnieuw ervaren.
Om het gebrek aan menselijke warmte te compenseren, zal hij als optie eenvoudig iedereen devalueren, zijn aandacht onwaardig maken of slecht in zijn verbeelding, en contact vermijden. En van binnen zal die zeer beledigde kleine jongen zijn hele leven huilen.
Dus dat is het. Hoe neurose wordt gevormd. Neurose is altijd een intrapersoonlijk conflict, een onbewuste botsing van twee leidende motieven. Hun strijd creëert spanning, die op zijn beurt groeit en elke uitweg zoekt via de psyche en het lichaam, waardoor een persoon neurotiseert (paniekaanvallen, OCS, angst, ziekte).
Laten we teruggaan naar de jongen. Op zijn bewuste niveau wijst hij alle mensen af omdat ze slecht en slecht zijn. Op het onbewuste - hij wil echt liefde en acceptatie, maar is bang om erom te vragen. De angst om afgewezen te worden is weer te sterk (de behoefte aan liefde en acceptatie is een van de basisbehoeften van een mens).
De strijd is in volle gang. En dit kind is al boven de 30, hij is eenzaam, heeft last van paniekaanvallen, VSD, OCS of een andere "uitputting" van zijn interne conflict en begrijpt helemaal niet wat er aan de hand is. Hij gaat naar dokters, drinkt kalmeringsmiddelen, ziet overal gevaar en is bang voor de dood.
