In alle levenssferen wordt het begrip perfectionisme steeds vollediger opgenomen. Het lijkt erop dat dit goed is: streven naar de beste, eeuwige zoektocht - waarom is dit geen stimulans voor ontwikkeling? Maar is het echt zo?
Perfectionisme is iemands eindeloze streven naar uitmuntendheid. Helaas klinkt dit alleen maar mooi, maar in feite is de effectiviteit in dit streven nulpunt, nul tienden. Het is niet hard werken en doorzettingsvermogen die tot de beste resultaten leiden. Meestal is juist het tegenovergestelde de belangrijkste remmende kracht die in staat is om elke onderneming te stoppen.
De oorsprong van iemands perfectionisme ligt altijd in het gevoel van zijn eigen minderwaardigheid, dat gevormd werd door de omgeving en situaties in het vorige leven. Meestal begint alles in de kindertijd. Dit gebeurt meestal als de ouders, in plaats van gezonde aanmoediging en vriendelijk onderwijs, een verliezerscomplex in hun kind ontwikkelden met hun eindeloze kritiek.
Zo iemand kan geen echte beoordeling geven van zijn capaciteiten en capaciteiten, maar streeft er voortdurend naar om zichzelf en al zijn resultaten aan te passen aan het ideale kader dat hij voor zichzelf heeft bedacht. In de meeste gevallen vallen de resultaten tegen, de reeds bestaande complexen vorderen in ontwikkeling, het ongeloof in zichzelf en de eigen kracht groeit.
Angst voor inconsistentie leidt tot het aannemen van een nieuwe levenspositie - passiviteit. "Dan slecht doen - het is beter om het helemaal niet te doen." Maar kan dit worden beschouwd als een uitweg uit deze situatie? De onbalans tussen het gewenste en het ontvangen, dat voornamelijk in het hoofd aanwezig is, moet voorzichtig worden gecorrigeerd. In alle kwesties die verband houden met de psychologie van persoonlijkheid, kun je het in geen geval van de schouder afsnijden - alle aanpassingen moeten geleidelijk worden doorgevoerd.
Het is heel belangrijk om te beseffen dat er geen ideale mensen zijn en dat iedereen altijd de mogelijkheid heeft om een fout te maken. Bovendien is dit de bijzondere waarde van het leven - in het opdoen van je eigen ervaring. Alleen degene die niets doet vergist zich niet, maar we weten inmiddels dat dit geen optie is.
Je moet er altijd naar streven om de hele situatie als geheel te dekken, want heel vaak, je aandacht stoppend op onbeduidende kleinigheden en al je kracht hieraan besteden, is het belangrijkste uit het zicht. De gevolgen bij echt serieuze zaken kunnen heel verschillend zijn, dus het is beter om direct bedachtzaam en bewust te handelen (het sleutelwoord hier is handelen, en niet oneindig denken en realiseren).
Probeer het vermogen te ontwikkelen om te luisteren en, belangrijker nog, om anderen te horen. In feite is de juiste houding ten opzichte van opbouwende kritiek in de meeste gevallen al het halve werk. En probeer in het reine te komen met het feit dat alle mensen onvolmaakt zijn, en dit is precies de eigenaardigheid en waarde van elke persoon.
