De gewoonte om over jezelf te praten met behulp van een derde partij kan voor iemand opzettelijk en zelfs vervelend lijken. In feite streeft iemand die op deze manier spreekt er niet per se naar om zich ten koste van iemand te laten gelden en zich te onderscheiden van de rest. Waar kan zo'n manier van communiceren over spreken?
Soms moet je communiceren met mensen wiens gewoonten misschien ongewoon lijken, en voor iemand die bijzonder gevoelig is - zelfs onaangenaam. Een van dergelijke individuele kenmerken, die niet iedereen leuk vindt, is de gewoonte om over zichzelf te praten in de derde persoon, dat wil zeggen niet "Ik zal gaan wandelen", maar bijvoorbeeld "Anton zal gaan wandelen." Waarom hebben sommige mensen de neiging om in de derde persoon over zichzelf te praten en wat geeft dit aan?
Redenen om in de derde persoon over jezelf te praten vanuit het oogpunt van psychologie
In de psychologie is er een speciaal experiment, waarbij de deelnemers over zichzelf praten, sprekend in de eerste, tweede of derde persoon en in het enkelvoud of meervoud. Tegelijkertijd zijn ze verrast om voor zichzelf te zien hoe hun houding ten opzichte van waar ze het over hebben verandert, en hun zelfgevoel, afhankelijk van de persoon van wie ze spreken.
Dus als de deelnemer aan het experiment in de derde persoon over zichzelf praat - dat wil zeggen, in plaats van dat het voornaamwoord "ik" "hij / zij" gebruikt of zichzelf bij zijn naam noemt - wordt het voor hem gemakkelijker dan ooit om zichzelf voor de gek te houden. Bovendien kunt u met deze vorm van informatieverstrekking aan de gesprekspartner duidelijk en oprecht uw ware bedoelingen en interesses kenbaar maken. Het feit is dat iemand, als hij op deze manier spreekt, de situatie als van buitenaf ziet en zich er niet emotioneel bij betrokken voelt, terwijl hij tegelijkertijd zo verzameld en gefocust mogelijk blijft.
Waarom praten mensen over zichzelf in de derde persoon - hoe denken ze zelf?
Mensen in de buurt van mensen die vaak in de derde persoon over zichzelf praten, geloven vaak dat een dergelijke gewoonte wijst op een overdreven overschat zelfbeeld. Soms is deze veronderstelling niet zo ver van de waarheid. Sommige mensen die op deze manier over zichzelf praten, genieten echt van hun eigen belang en betekenis, en voelen zich bijna almachtig. Vaak kan dit kenmerkend zijn voor hooggeplaatste personen; soms praten ze niet alleen over zichzelf in de derde persoon, maar gebruiken ze ook het soevereine "wij".
Maar in de meeste gevallen wordt wat iemand over zichzelf zegt alsof het van buitenaf is, door hem juist gebruikt om een ironische houding tegenover zichzelf uit te drukken. Misschien zou hij zich schamen om iets in de eerste persoon te vertellen, terwijl hij over zichzelf praat als iemand anders, hij lijkt uit de situatie te zijn. Tegelijkertijd maakt deze manier van presenteren van informatie over zichzelf het als het ware mogelijk om de mate van verantwoordelijkheid te verminderen, alsof het op een andere persoon in kwestie wordt afgewenteld. Deze gewoonte kan dus ook duiden op twijfel aan jezelf en zelfs op een minderwaardigheidscomplex.
Hoe dan ook, mensen zijn onvolmaakt en elk van hen zou recht moeten hebben op kleine karaktertrekken, bijvoorbeeld de gewoonte om precies over zichzelf over iemand anders te praten.
