Adequaatheid is gedrag dat begrijpelijk is en geen vragen oproept bij anderen. Maar adequaatheid is niet alleen een kenmerk van normaal gedrag. Dit woord betekent ook veel verschillende verschijnselen.
In de psychologie is adequaatheid de mate waarin het gedrag van een persoon overeenkomt met bepaalde patronen en gedragspatronen. Als de samenleving hoort te eten, is het normaal om een bord op tafel te zetten en tegelijkertijd op een stoel te zitten. Maar iemand die zonder reden, zonder reden, op de rand van de tafel gaat zitten en zijn voeten op een stoel zet, schendt de geaccepteerde schema's. Dergelijk gedrag valt al buiten het bereik van adequaatheid en wordt als ontoereikend beschouwd.
Natuurlijk is niet alles zo eenvoudig. In het gedrag van mensen is niet altijd duidelijk een model te onderscheiden dat moet worden gevolgd. En het is om deze reden dat men niet met vertrouwen kan beweren dat dit of dat gedrag adequaat zal zijn of niet. Toereikendheid is vreemd genoeg een grotendeels subjectief begrip. Immers, als iemand zich op de manier plaatst zoals jij denkt dat het juist is, wil dat helemaal niet zeggen dat andere mensen zijn gedrag adequaat zullen vinden.
Interessant is dat de term adequaatheid niet alleen aanwezig is in psychologie en filosofie, maar ook in wiskunde en kansrekening. De essentie van het fenomeen is hier vergelijkbaar - een adequaat resultaat is een resultaat dat niet verder gaat dan het kader van een bekend schema of bekende theorie. Als bijvoorbeeld door ervaring of de oplossing van een stelling de juistheid van het oorspronkelijke oordeel wordt bewezen, kan het resultaat als adequaat worden beschouwd. Maar in het geval dat resultaten worden verkregen die in tegenspraak zijn met de oorspronkelijke theorie, wordt hun geschiktheid in twijfel getrokken. Dit betekent overigens helemaal niet dat het resultaat niet klopt en de experimenten verkeerd zijn uitgevoerd. In de exacte wetenschappen is een negatief resultaat vanuit het oogpunt van de toereikendheid van ervaring ook gerechtvaardigd en heeft het bestaansrecht. Vaak is het een ontoereikend resultaat dat wetenschappers aanzet tot nadenken en de fundamenten van hun oorspronkelijke onderzoek herzien.
De moderne wereld verandert zo snel dat het concept van toereikendheid niet langer als volkomen normaal wordt beschouwd. Jongeren en zelfs ouderen streven er steeds meer naar om zich te onderscheiden van de massa en bewijzen aan de wereld en aan zichzelf dat ze tot meer in staat zijn. Er is een breuk in het standaardsjabloon, een protest tegen uniformiteit en een herziening van de eigen adequaatheid. Tegenwoordig kan ongepast gedrag niet alleen eervol worden, maar ook een soort symbool van vrijheid en gelijkheid worden.
