Tuintherapie (tuintherapie) is een vorm van preventie en revalidatie van psychische en lichamelijke beperkingen met behulp van planten.
Tuintherapie is een slecht bestudeerd gebied van zowel psychologie als geneeskunde. Er is echter al een verband vastgesteld tussen het gebruik van tuinbouwactiviteiten van een persoon en de verbetering van zijn geestelijke gezondheid.
Tuintherapielessen worden respectievelijk gegeven in botanische tuinen, maar ook op andere plaatsen die rijk zijn aan hun vegetatie. Betaalbaar tuinieren stelt een persoon in staat zijn grenzen te verleggen, de barrières weg te werken die hem in de weg staan. Het allereerste begin van tuinieren betekent al dat een persoon zich heeft aangesloten bij sociaal nuttige activiteiten. Dit kan de eerste stap zijn naar de aanpassing ervan in de samenleving.
Veel verschillende soorten planten helpen de menselijke zintuiglijke zintuigen, hun tactiele sensaties, te stimuleren en te ontwikkelen. Dit is erg belangrijk voor mensen met een lichamelijke handicap, gehandicapten. Al die visuele beelden die een persoon in de tuin omringen, hebben een gunstig effect op zijn interne psychologische toestand.
Het vermogen om een nieuwe plant te laten groeien geeft een persoon hoop en vertrouwen in het goede. Motivatie voor verdere activiteiten verschijnt. De gezonde groei van een bloem geeft een persoon zelfvertrouwen, verhoogt zijn zelfrespect.
Tuintherapie helpt ook in de cognitieve sfeer van een persoon. Om te voorkomen dat de plant sterft, is het noodzakelijk om te leren hoe je ervoor moet zorgen. Met het verwerven van nieuwe kennis ontwikkelt een persoon intelligentie, traint het geheugen, leert zijn aandacht in de goede richting te richten.
Over het algemeen vermindert tuinieren stress tot een minimum, verlicht het depressie en agressief gedrag. Buiten zijn is altijd gunstig voor zowel de lichamelijke als de geestelijke gezondheid.
