Mensen zijn van nature niet hardvochtig. Dergelijke karaktereigenschappen worden verworven als gevolg van negatieve ervaringen met andere individuen. Ze dienen als een soort beschermende schil voor een persoon die ooit zeer hevige pijn heeft ervaren.
Voor het grootste deel zijn mensen niet van nature gewelddadig. Ze worden dit als gevolg van communicatie en interactie met andere individuen. We zijn allemaal verschillend - iemand is gevoeliger en vriendelijker, en iemand is koud en egoïstisch. We komen allemaal naar deze wereld om bepaalde lessen te leren.
Het communicatieproces is niet eenvoudig. Mensen, die moeilijkheden en lijden hebben doorstaan, worden zacht en goedhartig, maar niet allemaal. Iemand beslist voor zichzelf dat als het leven hem wreed en oneerlijk heeft behandeld, hij het recht heeft om met dezelfde munt te antwoorden.
In de meeste gevallen is de manifestatie van wreedheid verborgen innerlijke pijn en zelfverdediging. Een individu voelt zich onbewust zwak, kwetsbaar en verlaten, maar wil dat niet toegeven. Hij gelooft dat uitingen van wreedheid een demonstratie zijn van kracht en karakter.
Ook kan wreedheid worden gevonden in een persoon die in alle opzichten voldoende welvarend is. Dit gebeurt wanneer een persoon geen moeilijkheden en ontberingen in zijn leven heeft meegemaakt. Hij begrijpt niet dat de ander gekwetst kan worden.
Dergelijke psychologische persoonlijkheidsafwijkingen als sadisme en wreedheid lijken erg op elkaar en manifesteren zich vaak samen. Dit geldt met name voor de jeugdomgeving.
