Het fenomeen van aangeleerde hulpeloosheid wordt gelegd in de vroege kinderjaren, wanneer een kind zich realiseert dat hij de uitkomst van een gebeurtenis niet kan beheersen. Hoe hard het kind het ook maakt, de situatie blijft onbeheersbaar.
Aangeleerde hulpeloosheid is veel gemakkelijker te voorkomen in de kindertijd dan de vruchten ervan te plukken op oudere leeftijd. Daarom is ook het werk van de ouders belangrijk.
Vaak is het kind bang om te falen, omdat hij in deze situatie al een bittere persoonlijke ervaring heeft meegemaakt. Dit is echter geen reden om depressief te worden. Het eerste dat moet worden gedaan, is het kind uitleggen over het bestaan van overwinningen en nederlagen in het leven. Leer uw kind om objectief de positieve eigenschappen te benadrukken die van mislukkingen kunnen worden geleerd.
De persoonlijke hulpeloosheid van het kind gaat vaak samen met persoonlijkheidskenmerken als isolement, verlegenheid en verlegenheid. Beperk het kind in geen geval in communicatie, ook al ondervindt hij hierin moeilijkheden. Alleen de ervaring van herhaalde passage van dezelfde situatie kan tot positieve resultaten leiden. Het kind zal begrijpen dat er niets is om bang voor te zijn.
Leer uw kind communiceren zonder conflicten met leeftijdsgenoten. Dit zal u helpen om de oorzaak van het probleem effectief te analyseren en optimale oplossingen te vinden. Speel een paar conflictsituaties in uw gezin na. Als het kind ze in het leven heeft ontmoet, zal het zich veel zelfverzekerder voelen.
