Als een persoon met een sociale fobie wordt gevraagd waarom hij alleen 's avonds of slechts één keer per maand het huis verlaat, zal hij verschillende sociale situaties beginnen te beschrijven die hem gevaarlijk lijken, en klagen dat hij niet weet hoe hij zich dienovereenkomstig moet gedragen. En de patiënt met een vermijdende persoonlijkheidsstoornis zal bondig antwoorden: "Omdat ik verschrikkelijk ben en niet gezien wil worden."
Zo'n patiënt gebruikt fysieke en cognitieve vermijding als een methode om situaties te vermijden waarin hij of zij zal worden afgewezen en vernederd. En hij is ervan overtuigd dat hij zeker zal worden afgewezen en vernederd, omdat hij naar zijn mening niets beters verdient. Wanneer andere mensen dergelijk gedrag niet vertonen, stelt de patiënt zichzelf gerust met het idee dat ze hem in zijn gedachten hebben afgewezen en vernederd.
Een sociofoob lijdt aan zijn sociale onaangepastheid, en een persoon met IDD lijdt aan zijn hele persoonlijkheid, hij haat de manier waarop hij eruitziet, hoe hij denkt en spreekt. Zijn algemeen minderwaardigheidsgevoel vindt zijn oorsprong in de vroege kinderjaren, definieert en kleurt elke gedachte en elke actie emotioneel, vervormt de externe realiteit en laat hem een onvermijdelijke bedreiging zien in het meest ongevaarlijke gedrag van anderen.
Bij sociale angst word je je bewust van je sociale onvermogen, gebrek aan sociale vaardigheden, het proberen om te gaan met symptomen en het verwerven van ontbrekende vaardigheden.
Bij een vermijdende persoonlijkheidsstoornis ben je ervan overtuigd dat er voor jou, voor jou, geen manier is om iets goed te zeggen en te doen. Je bent er absoluut en hopeloos zeker van dat je altijd en in alles verkeerd, incompetent bent en universele afkeuring en vernedering verdient. En de enige manier om op de een of andere manier de uitvoering van de zin die je zelf hebt uitgesproken uit te stellen, is door andere mensen fysiek te vermijden en cognitief niet na te denken over wat er werkelijk aan de hand is in je realiteit.
Een persoon met een vermijdende stoornis komt elke levenssituatie binnen met een gevoel van onheil en de onbewuste overtuiging dat het allemaal heel slecht voor hem zal aflopen, hoe hard hij ook probeert, wat hij ook doet. Tegelijkertijd registreert of analyseert de patiënt deze ervaringen niet vanwege cognitieve vermijding. Op de een of andere manier verliest hij voordat het spel begint. Dat is de reden waarom sociale fobieën gewoon onhandig en onaangepast lijken in communicatie, en degenen die lijden aan IDD zijn echt ontoereikende en angstaanjagende persoonlijkheden.
