De term "hedonisme" heeft oude Griekse wortels. Dit is de leer dat het belangrijkste doel van het aardse bestaan is om plezier te verkrijgen. Dat wil zeggen, vanuit het oogpunt van hedonisme, is het hoogste goed voor een persoon om een gemakkelijk, zorgeloos leven te leiden, maximaal plezier van alle kanten te krijgen en op elke mogelijke manier alles wat onaangenaam en pijnlijk is te vermijden.
Hoe hedonisme is ontstaan?
Volgens Wikipedia is hedonisme een doctrine volgens welke een persoon er in de eerste plaats naar moet streven om overal plezier aan te beleven. wat hem omringt. Er wordt aangenomen dat de grondlegger van het hedonisme Aristippus was, een oude Griekse filosoof die leefde in 435-355. v. Chr. Hij betoogde dat de ziel van een persoon in twee toestanden kan zijn: plezier en pijn. Een gelukkig mens is volgens Aristippus iemand die erin slaagt om zo vaak mogelijk plezier te beleven. Bovendien moet dit plezier in de eerste plaats fysiek zijn, gevoeld. Een mens krijgt bijvoorbeeld plezier van heerlijk eten en drinken, van intimiteit met een partner, van comfortabele kleding, een warm bad, etc.
Geestelijk genot (van een prachtig landschap, luisteren naar muziek, kijken naar een toneelstuk, enz.) nam Aristippus een ondergeschikte plaats in, hoewel hij het belang ervan inzag.
De doctrine van het hedonisme werd verder ontwikkeld in de geschriften van andere filosofen, met name Epicurus. Volgens Epicurus kan het hoogste geluk en plezier in het leven worden verkregen door pijn en lijden kwijt te raken. Maar pijn en lijden zijn vaak een natuurlijk gevolg van overdaad, een gebrek aan gezonde matigheid. Als je bijvoorbeeld te veel eet, hoef je niet verbaasd te zijn over spijsverteringsproblemen. Of als een persoon een te nutteloze levensstijl leidt en zichzelf beschermt tegen de minste stress, kan hij als gevolg daarvan problemen krijgen met het hart en de gewrichten. Daarom riep Epicurus op tot redelijke gematigdheid in alles.
De Engelse filosoof en socioloog W. Bentan, die leefde in de 18e-19e eeuw, noemde dergelijke opvattingen van Epicurus hedonistische voorzichtigheid.
Is hedonisme goed of slecht?
Is het moeilijk om een menselijke levensgenieter te zijn? Op deze vraag is moeilijk een eenduidig antwoord te geven. Aan de ene kant gedraagt een levensgenieter zich vaak als een egoïst, waarbij hij zich allereerst bekommert om zijn eigen comfort en voordelen. Aan de andere kant is egoïsme tot op zekere hoogte inherent aan de absolute meerderheid van de mensen. Per slot van rekening zijn er relatief weinig ongeïnteresseerde asceten die absoluut onverschillig staan tegenover vragen van hun eigen gemak en voordeel.
Wat is er tenslotte mis als iemand ernaar streeft om van het leven te genieten? Het is alleen belangrijk dat dit verlangen niet te sterk wordt, niet verandert in een obsessie, waardoor men eer, fatsoen, de belangen van andere mensen moet vergeten. Dat wil zeggen, in het geval van hedonisme moet men ook proberen vast te houden aan een bepaalde "gulden middenweg". Je moet altijd mens blijven, naar andere mensen luisteren en niet "over hun hoofd gaan".
