Correctionele pedagogiek is een gebied van pedagogische wetenschap dat methoden ontwikkelt voor het onderwijzen van personen met sociaal-psychologische en fysieke handicaps. Om op dit gebied te werken, heb je speciale kennis, een goede opleiding en grote toewijding nodig.
De taken van correctionele pedagogiek
De discipline zelf is ontstaan als antwoord op de behoefte van de samenleving om manieren te ontwikkelen om probleemkinderen te beïnvloeden. In omstandigheden waarin beide ouders constant aan het werk zijn, wordt het kind eigenlijk aan zichzelf overgelaten, wat vaak leidt tot asociaal, afwijkend gedrag. In dergelijke gevallen zijn de methoden van correctionele pedagogiek direct gerelateerd aan de technieken van de speciale psychologie.
Voor kinderen die een ontwikkelingsachterstand hebben of fysiologische gebreken hebben (bijvoorbeeld spraakstoornissen), zijn ook speciale trainings- en onderwijsalgoritmen nodig. Bovendien is het noodzakelijk om niet alleen lesmethoden te ontwikkelen, maar ook methoden om de bestudeerde stof te monitoren, aangezien een kind dat lang niet altijd een ontwikkelingsachterstand heeft, adequaat kan antwoorden of de stof onder de knie is. Een van de taken van correctionele pedagogiek is de diagnose van stoornissen en moeilijkheden bij het onderwijzen en opvoeden van kinderen. Het is belangrijk dat deze diagnose tijdig wordt gesteld om tijdig actie te kunnen ondernemen.
Hoe kun je de correctionele pedagogiek onder de knie krijgen?
Allereerst moet u weten dat de studie van correctionele pedagogiek gebaseerd is op verschillende principes. De eerste daarvan is het gebruik van een systeem van wetenschappelijke onderzoeksmethoden in het werk van een correctionele leraar. Het is dankzij hen dat het nodige competentieniveau wordt bereikt, waardoor u een trainingsprogramma voor het kind kunt ontwikkelen. Er wordt onderzoek gedaan in het gezin van het kind, op school en zelfs na school in de loop van iemands verdere, toch al zelfstandige, leven. Het tweede principe volgt uit het eerste - dit is het principe van de complexiteit van het bestuderen van mensen met een handicap. Hiermee kunt u gegevens uit verschillende bronnen nemen - opvoeders, psychologen, leraren, artsen - en deze met elkaar vergelijken.
Onderzoek kan verschillende vormen aannemen: observatie, enquête, gesprek, vragenlijst, activiteitenanalyse, enz. Na analyse van de onderzoeksresultaten is het de moeite waard om te bepalen welke methode het beste is voor het onderwijzen en opvoeden van een kind. Dit kan educatieve en cognitieve activiteit zijn (in de vorm van lezingen, visuele demonstraties, verhalen, gesprekken, experimenten), die zeker gepaard gaat met motivatie (spelletjes, aanmoediging, afkeuring, enz.). Een belangrijk punt is de tijdige regie over de opvoeding van een atypisch kind. Het manifesteert zich in het controleren van wat mondeling of schriftelijk is geleerd.
