Van degenen met suïcidale neigingen heeft niet iedereen de hulp van een psychiater nodig, specifiek gericht op het voorkomen van suïcide. Feit is dat zelfmoordpogingen vaak demonstratief zijn en een middel zijn om mensen te manipuleren.
Iemand die zijn naasten voortdurend met zelfmoord bedreigt, gaat zijn dreigement ook daadwerkelijk uitvoeren: dat blijkt tenminste uit het feit dat hij openlijk zijn voornemen kenbaar maakt. Niettemin kan "demonstratieve zelfmoord" vrij ver gaan en zelfs tot de dood leiden, maar puur per ongeluk. Door bijvoorbeeld op een vensterbank te springen en zichzelf op straat te werpen, kan een persoon door onvoorzichtigheid glippen en echt vallen. Bij zulke mensen is natuurlijk ook het werk van een psychiater nodig, maar helemaal niet het werk dat echte zelfmoorden nodig hebben.
Als we ook verschillende soorten geesteszieken uitsluiten, dan komt een echt crisissituatie bij geestelijk gezonde mensen het vaakst voor met de zogenaamde sociale desintegratie, of onaangepastheid.
Conflict met mensen die van belang zijn voor een persoon die tot zijn sociale omgeving behoort (in het gezin, op het werk, in de kring van gelijkgestemden), aantasting van de persoonlijke waardigheid, verlies van een dierbare, een ongeneeslijke ziekte - dit alles factoren kunnen leiden tot situaties die uitzichtloos lijken, omdat ze de microsociale banden verbreken die iemand nodig heeft om zich zinvol in zijn leven te voelen. Als gevolg hiervan verschijnt een gevoel van wanhoop, dat verandert in een diepe depressie, waarin mentale vermogens afnemen, en de persoon geen andere oplossing voor de situatie meer ziet, behalve zijn dood.
