De term "depersonalisatie" verscheen in de late jaren 1890. Het kenmerkt een toestand waarin de verbinding met het "ik" op het niveau van het lichaam en/of de psyche verloren gaat, de zogenaamde stoornis van de zelfperceptie. Het gevoel van depersonalisatie duurt soms maar een paar momenten en verdwijnt plotseling, en soms duurt het enkele maanden, jaren.
Depersonalisatie wordt meestal aangeduid als de categorie neurotische ziekten. Bovendien ontstaat dit vreemde, onaangename gevoel meestal als een symptoom van een ernstige pathologie, bijvoorbeeld schizofrenie of schizotypische stoornis.
In sommige gevallen bestaat depersonalisatie op zichzelf en ontwikkelt zich bijvoorbeeld als gevolg van ernstige stress of een overmatige hoeveelheid emoties die een persoon op een bepaald moment ervaart.
Als de stoornis van zelfperceptie wordt gecombineerd met het gevoel dat de hele wereld ver weg is, vervormd, dan is het gebruikelijk om te praten over het syndroom van depersonalisatie-derealisatie.
De staat van depersonalisatie gaat in sommige gevallen gepaard met paniekstoornis, angststoornis, depressie en posttraumatische stressstoornis. Soms treedt het verlies van contact met je mentale of fysieke "ik" op als gevolg van het nemen van medicijnen. In dit geval duurt het onaangename gevoel in de regel niet erg lang en verdwijnt het helemaal zodra de persoon stopt met het innemen van de medicatie.
Gedepersonaliseerd voelen gaat gepaard met de volgende tekenen en symptomen:
- déja vu en jame vu, die heel lang duren of altijd aanwezig zijn;
- stoornissen in de perceptie van warmte en kou, beweging en tijd; een persoon voelt geen pijn of kan niet begrijpen waar het in het lichaam is ontstaan; vervormingen van smaken en kleuren van omringende objecten verschijnen; bij een somatopsychische vorm van depersonalisatie is de patiënt zich niet bewust van zijn lichaam en zijn eigen behoeften;
- emotionele reacties op verschillende gebeurtenissen en situaties zijn vervormd of afgestompt;
- een persoon is niet in staat om zijn eigen gevoelens te beschrijven, het lijkt hem dat hij niets voelt; maar tegelijkertijd blijft het vermogen om emoties te tonen behouden;
- depersonalisatie gaat vaak gepaard met een volledige afwezigheid van gedachten, het stoppen van interne dialoog / monoloog; de patiënt kan zeggen dat er watten zijn, een compleet vacuüm en stilte in zijn hoofd;
- er is een gevoel dat alle persoonlijkheidskenmerken verdwijnen, karakter wordt vervormd;
- met depersonalisatie verdwijnen emoties gericht op vrienden, familieleden, andere familieleden of zelfs vreemden;
- in sommige gevallen kan geheugenstoornis optreden; een persoon voert alle acties uit alsof ze automatisch zijn, zonder ze te analyseren;
- vergezeld van een gevoel van depersonalisatie, een compleet gebrek aan stemming; de patiënt voelt zich noch goed noch slecht, kan alles neutraal, onverschillig behandelen;
- met depersonalisatie worden het vermogen om te fantaseren en verbeeldingskracht sterk beïnvloed, schendingen van het figuratieve denken worden opgemerkt, het wordt onmogelijk om creativiteit aan te gaan en creatief te zijn.
Er zijn veel redenen voor de ontwikkeling van een zelfperceptiestoornis. Naast psychische aandoeningen, stress of het nemen van ongepaste medicijnen, treedt depersonalisatie op als gevolg van overmatige stress, als gevolg van vermoeidheid, nerveuze spanning, enzovoort. Sommige artsen suggereren dat de neiging tot dit type stoornis erfelijk is (een genetische oorzaak van depersonalisatie).
Een dergelijke aandoening, als deze de kwaliteit van leven ernstig aantast en een persoon constant / regelmatig begeleidt, vereist behandeling. Als depersonalisatie op zichzelf optreedt, is het in de regel mogelijk om er volledig vanaf te komen na een kuur met medicijnen (individueel geselecteerd) en psychotherapie. Wanneer een zelfperceptiestoornis ontstaat als een symptoom van een andere pathologie, dan is het met behulp van medicijnen mogelijk om een persoon in een staat van langdurige (aanhoudende) remissie te brengen.
