De uitdrukking "gewoonte is een tweede natuur" werd voor het eerst gebruikt door de oude Griekse filosoof Aristoteles, hoewel het echt gevleugeld werd dankzij de zalige Augustinus. Oude denkers geloofden dat sommige gewoonten zo ingesleten konden zijn dat ze op geen enkele manier zouden verschillen van karaktereigenschappen.
gewoonte concept
Over menselijke gehechtheden gesproken, Augustinus betoogde dat het opgeven van bepaalde gewoonten soms niet minder moeilijk is dan het veranderen van persoonlijkheidskenmerken. Inderdaad, niet alle mensen zijn in staat om vaste gewoonten en karaktereigenschappen eenduidig te delen, waarbij ze vaak de een met de ander verwarren. Om te begrijpen welk deel van de persoonlijkheid bestaat uit interne overtuigingen en welk deel uit gevestigde gewoonten, is het allereerst raadzaam om de terminologie te bepalen.
Augustinus de Gezegende - een theoloog, predikant en filosoof die leefde in de 4e eeuw na Christus. Beschouwd als de grondlegger van de christelijke filosofie.
Dus, volgens de definitie van het woordenboek, is een gewoonte een gedragslijn die wordt gevormd in de loop van regelmatige herhalingen in een bepaalde situatie. Kenmerkend voor de gewoonte is dat een persoon de behoefte begint te voelen om op deze manier te handelen, zelfs als externe omstandigheden dit niet vereisen. Vanuit fysiologisch oogpunt is dit te wijten aan het ontstaan van de zogenaamde gevestigde zenuwverbindingen, die het mogelijk maken om sneller op een situatie te reageren. Simpel gezegd, het uitvoeren van gewoontehandelingen vereist niet dat een persoon eerst nadenkt of overdenkt, maar gebeurt automatisch. Tegelijkertijd ervaart een persoon onbewust voldoening, aangezien emotionele afhankelijkheid ook kenmerkend is voor gewoonten.
Moet ik de gewoonte opgeven?
Veel mensen nemen inderdaad niet de moeite om hun eigen gedragspatronen te analyseren op basis van de overtuiging dat het beste de vijand van het goede is. Daarom kan het heel moeilijk zijn om een gevormde gewoonte te scheiden van een aangeboren karaktertrek. Aan de andere kant is de aanwezigheid van verslavingen voor de meeste mensen geen groot probleem, dus hebben ze een dergelijke analyse niet nodig. Voor hen wordt gewoonte echt een tweede natuur. Als u echter de motieven voor uw acties volledig wilt begrijpen, is het zinvol om te bepalen welk deel van uw persoonlijkheid bestaat uit diepgewortelde gewoonten.
Het woord verslavend heeft meerdere betekenissen. In de farmacologie betekent het dus een geleidelijke verzwakking van de reactie op een bepaald medicijn. Er is echter een soortgelijk begrip van verslaving in de psychologie.
Het feit is dat de aanwezigheid van gewoonten iemands persoonlijke groei kan vertragen. Niet voor niets noemde Alexander Poesjkin gewoonte 'een substituut voor geluk'. Vaak zijn mensen in staat verleidelijke vooruitzichten op te geven om de gevestigde manier van leven niet te verstoren. Dit onvermogen om zijn gewoonten op te offeren ten gunste van verdere ontwikkeling kan een nadelig effect hebben, niet alleen op de vorming van de persoonlijkheid in psychologische termen, maar ook op loopbaangroei, sociale status en persoonlijk leven. Hoe diepgeworteld een gewoonte ook mag zijn, je moet het kunnen opgeven voor iets zinvoller - je bent tenslotte gewoon de verslaving aan het overwinnen en probeert helemaal niet je karakter te veranderen.
