Zelfkritiek is een pijnlijk proces van interne zelfkritiek voor deze of gene actie. Bij sommige individuen wordt deze kwaliteit in sterkere mate ontwikkeld, in andere in mindere mate. Als zelfkritiek het leven verstoort en verandert in zelfvernietiging, dan moet je er vanaf.
Wie van ons deed niet aan zelfkritiek. Iemand bekritiseert zichzelf sterk, iemand minder. Zelfkritiek in kleine doses is zelfs nuttig voor een persoon, het stimuleert hem om zichzelf te verbeteren en slechte gewoonten uit te roeien. Soms neemt het echter zulke proporties aan dat het voor een persoon moeilijk is om ermee te leven, en hij is begroeid met verschillende complexen.
De oorsprong van zelfkritiek komt voort uit gekwetste trots, het verlangen om op te staan, om beter te zijn dan anderen. Hoe meer een individu anderen bekritiseert, hoe strenger zijn opmerkingen en conclusies, hoe sterker zijn zelfkritiek werkt. Zo iemand probeert alles in zijn eigen kader te passen. Hij gelooft dat hij gelijk heeft, terwijl anderen dat niet hebben. De belangrijkste manieren om de innerlijke criticus te kalmeren zijn als volgt:
- meer vergevingsgezind zijn voor de fouten van andere mensen;
- beseffen dat niemand perfect is;
- focus meer op je eigen mening, en niet op de mening van anderen;
- te begrijpen dat het ideaal niet bestaat.
De wereld is behoorlijk divers, het is onmogelijk om het in zwart en wit te verdelen. Er is geen absolute waarheid, evenals een absolute leugen, alles in de wereld is relatief. Er zijn geen slechte mensen of goede mensen, iedereen kwam naar deze wereld om zijn eigen weg te gaan, en het is anders dan de jouwe. Dit betekent niet dat de ander slecht is omdat hij niet overeenkomt met jouw ideeën of morele normen.
