De laatste tijd is het steeds vaker nodig om te leren van de media, persoonlijke communicatie, correspondentie op internet over gevallen van huiselijk geweld.
Een persoon die traditioneel wordt beschouwd als het hoofd van het gezin - echtgenoot, vader - stelt zijn gezinsleden bloot aan fysieke, psychologische, economische druk die erop gericht is hen te intimideren, volledige controle over hen te hebben, ze te veranderen in "zweepslagen" op wie hij wraak kan nemen voor zijn mislukkingen in de sociale aanpassing. Slachtoffers van een huisagressor worden altijd zwakker (fysiek of psychisch) dan hij, familieleden: echtgenoot, kinderen, bejaarde ouders, gehandicapte familieleden onder mantelzorg.
Zo ontstaat een rolverdeling: “verkrachter – slachtoffer (slachtoffers)”. De verkrachter in deze relaties wordt gekenmerkt door: een verborgen minderwaardigheidscomplex; vertrouwen in hun recht om geweld te gebruiken tegen huiselijk geweld; lage waardering of volledige onoplettendheid voor hun mentale leven; onvermogen om zichzelf te beheersen, de noodzaak om de frustratie die om welke reden dan ook ontstaat zo snel mogelijk te overwinnen. Met het volledig niet-verzetten van familieleden tegen zijn acties, neemt het geweld van zijn kant toe: het wordt steeds vaker gepleegd en neemt steeds wredere vormen aan.
Degenen die de slachtofferrol spelen hebben de neiging om een laag zelfbeeld te hebben; rechtvaardigen de acties van de agressor; tonen vertrouwen in de normaliteit van huiselijk geweld en de overtuiging dat ze nergens op hulp kunnen wachten. Vaak gaan ze, zelfs nadat ze zijn geslagen, niet naar de politie, omdat ze misvattingen hebben over familierelaties. In dergelijke omstandigheden kan huiselijk geweld jarenlang voortduren en voor anderen verborgen blijven.
