Een dierbare verliezen is een groot verdriet en een beproeving. De hoop dat de dood over anderen gaat, is een illusie. Er gebeurde iets vreselijks - mijn broer stierf. En je vraagt je constant af hoe je verder moet leven.
Emoties en gevoelens
Het overlijden van een dierbare is een van de grootste psychologische trauma's. Wanneer een broer sterft, gaan alle gedachten, emoties alleen over hem. Een zwerm vragen in mijn hoofd: waarom is hij precies? Waarvoor? Had het gered kunnen worden? Wie is er schuldig? Hoe verder leven? Je voelt bijna fysiek de pijn van het verlies. Het lijkt je misschien zelfs dat je broer hier ergens is, nu zal hij naar je toe komen, je knuffelen, en alles zal slechts een vreselijke droom blijken te zijn. Hoe kom je deze moeilijke tijd door?
Stadia van rouw of wat gebeurt er met je?
De eerste fase begint wanneer je erachter komt dat je broer is overleden. Het is een schok. De onwerkelijkheid voelen van wat er gebeurt. Je gelooft niet dat dit is gebeurd. Alle gevoelens, emoties bevriezen, een staat van gevoelloosheid verschijnt. De eerste fase van verdriet kan tot een week duren, en vaak kan een persoon niet eens huilen - er is een schok en leegte van binnen. Anderen kunnen deze toestand verwarren met egoïsme en ongevoeligheid, maar in feite geldt dat hoe langer de toestand van gevoelloosheid duurt, hoe sterker het verdriet.
De tweede fase is woede en wrok. Tijdens deze fase rijzen veel vragen over wie de schuldige is en of er iets kan worden gedaan. Een persoon kan al huilen - en niet alleen rouwen om de overleden broer. De overleden geliefde vertelt ons als het ware dat ook wij kunnen sterven.
De derde fase is de schuldfase. Obsessieve gedachten "Wat als…" tollen door mijn hoofd. Een persoon wordt achtervolgd door obsessieve gedachten dat hij iets niet heeft gedaan, niets heeft gezegd, het niet leuk vond. Misschien zelfs het schuldgevoel van een overlevende. Het beeld van de overleden broer is geïdealiseerd, het lijkt bijna heilig.
Acute rouwfase. Dit is het hoogtepunt van het hartzeer. Deze periode kan maximaal twee tot drie maanden duren. Het weerspiegelt ook fysiek: verlies van eetlust, vermoeidheid, beklemd gevoel op de borst, een brok in de keel, slaapstoornissen. Op dit moment wordt een persoon door pijn gescheiden van een overleden familielid.
Acceptatie fase. Het maakt niet uit hoe sterk de pijn is, vroeg of laat neemt het af, en dan begint het stadium van het accepteren van de dood. Deze periode duurt meestal tot een jaar, en dan eist het leven langzaam zijn tol.
Hoe kunt u uw zorgen verlichten?
Je kunt lang schreeuwen, huilen en iemand de schuld geven, maar er kan niets meer worden teruggedraaid. Het is het beste om je te wenden tot de familie voor steun, omdat ze hetzelfde ervaren, en alleen samen kun je de kracht vinden om van te leven.
Probeer de dingen en plannen waar je van gedroomd hebt met je broer te voltooien. Vroeg of laat keert het leven terug naar zijn eigen sleur, je moet het gewoon een tijdje volhouden, dit verdriet leven.
