Er is een oude medische grap dat "er geen gezonde mensen zijn, er zijn alleen onder-onderzochte mensen." Alfred Adler, een van de toonaangevende Duitse psychologen van het begin van de 20e eeuw, formuleerde een soortgelijke uitspraak over persoonlijkheidspsychologie. Vanuit een bepaald oogpunt verdient deze uitspraak echt aandacht.
De definitie van een normaal persoon
"Normale mensen zijn alleen degenen die je weinig kent," zei Adler. Aangezien Alfred Adler de grondlegger is van het systeem van de individuele psychologie, is het logisch om naar zijn standpunt te luisteren. Allereerst is het echter noodzakelijk om de terminologie te bepalen, en in het bijzonder met het concept van normaliteit zelf. In de geneeskunde (en ook in de psychologie) wordt de norm opgevat als een bepaalde toestand van het lichaam die zijn functies niet schaadt. Psychiaters daarentegen definiëren de normale toestand als een reeks indicatoren die overeenkomen met bepaalde verwachtingen en percepties.
Sigmund Freuds houding ten opzichte van Alfred Adler was aanvankelijk vrij loyaal, maar in latere brieven noemde de grondlegger van de psychoanalyse Adler paranoïde en beweerde dat hij 'onbegrijpelijke' theorieën naar voren had gebracht.
Op basis hiervan kunnen we in principe zeggen dat "een normaal mens" een vrij flexibele definitie is, grotendeels afhankelijk van de waardeoordelen van andere mensen die zichzelf normaal vinden. Natuurlijk, aangezien we het hebben over sociale interacties, moet rekening worden gehouden met de mening van de samenleving, maar we mogen niet vergeten dat zelfs een zeer groot aantal mensen fouten kan maken. Dit is vooral merkbaar in het voorbeeld van middeleeuwse wetenschappers, die geconfronteerd werden met ernstige afwijzing van hun ontdekkingen en ideeën, en sommigen werden zelfs geëxecuteerd.
Adler had gelijk
Als je je echter nog steeds voorstelt dat er relatief objectieve criteria zijn voor de normaliteit van deze of gene persoon, dan zal de bewering van Adler inderdaad waar zijn. Het betekent dat hoe minder er bekend is over een persoon, hoe minder manifestaties van zijn individualiteit, waardoor het mogelijk is om een idee te vormen of hij normaal is. Bovendien ontneemt een onvoldoende goede kennis u niet alleen informatie over belangrijke gebeurtenissen en acties in het leven van deze persoon, maar ook informatie over zijn motieven, ervaringen, emoties en verlangens, zowel expliciete als verborgen, onderdrukt.
Het is noodzakelijk om het verschil te begrijpen tussen het sociale concept van de norm en het individu. In veel gevallen zijn mensen die sociale normen overstijgen uitstekende onderwerpen voor interpersoonlijke communicatie.
Tegelijkertijd belijden de meeste mensen onbewust het concept van positief denken, met andere woorden, uitgaan van het feit dat een persoon normaal is totdat het tegendeel is bewezen. Uiteraard geldt: hoe formeler de communicatie, hoe kleiner de kans op het verkrijgen van bewijs van de ene of andere afwijking. Aan de andere kant moet men niet tot extremen en generalisaties gaan en iedereen op een rij psychologische afwijkingen verdenken, op basis van één citaat van een Duitse psycholoog. Vergeet niet dat de algemeen aanvaarde definitie van de norm heel goed kan verschillen van de uwe, vooral omdat het erg vaag is en wat vijftig jaar geleden als abnormaal werd beschouwd, vandaag de dag niemand meer verbaast. Natuurlijk moeten in gevallen waar mentale afwijkingen duidelijk en gevaarlijk zijn voor anderen dringend maatregelen worden genomen, maar een ongevaarlijke hobby voor bijvoorbeeld Afrikaanse vlinders is nauwelijks reden tot bezorgdheid.
